Oeps…

 Vandaag staat er een wandeling op de agenda, ik spreek af met de medestappers om half 1 in Wiekevorst.

Na mijn werk rijd ik rechtstreeks naar het afspraakpunt , ik kijk er naar uit ,we zijn een vast groepje en heel eigen aan elkaar ,we lachen en we praten veel en hebben een hoop plezier met elkaar.

Mijmerend rij ik op mijn gemakske verder , ik ga veel te vroeg op de afspraak zijn en ik maak me niet druk dat ik moet omrijden langs de kleine wegen om dat er vanwege een kermis verbodsborden staan naar mijn afspraakpunt.

De wegen zijn wel erg smal en dan komt er een tegenligger aan…ik rijd een beetje aan de kant maar heb geen plaats door de gracht en als ik me voel wegschuiven haast ik me terug de baan op .

De tegenligger lijkt het ook niet goed te weten en de auto daarachter rijd al achteruit.

Als ik achter me kijk zie ik een groene strook en ik besluit me daar te zetten en de auto ‘s te laten passeren.voorzichtig rijd ik voorwaarts de strook op maar zie dat de tegenligger aarzelt om verder te rijden. Ik kan het allemaal niet zo goed zien misschien sta ik nog wat op de baan? En rijd me nog een stukje voorwaarts.

Vriendelijk wuift de tegenligger naar me als hij me passeert en tevreden zet ik me in achteruit…ik voel de wielen patineren, ik kan niet meer achteruit en gelaten stap ik uit de wagen.

Een beetje verderop stapt de tegenligger ook uit de auto en vraagt me of ik ben vastgereden, ja door het gras had ik de gracht niet gezien en nu zitten de voorwielen vast in de gracht.

De vriendelijke vrouw bied me aan om me er uit te slepen maar we hebben geen van beide touw in de auto.

Ze zegt me dat ze even langs huis rijd en touw gaat halen en ondertussen praat ik met de tweede tegenligger die ook gebleven was . Een lief vrolijk Afrikaans ding die ik gelijk heel sympathiek vind vertelt me in perfect Vlaams dat ze leert rijden en de kleine banen heeft genomen omdat daar minder verkeer is . De andere dame begeleide haar in haar eigen wagen. 

Terwijl we wachten laten we het aan ons hart niet komen,we komen goed overeen en proberen zelf nog met matten of we er uit geraken maar niks helpt.

De vrouw die touw ging halen komt terug en heeft meteen een man bij die met kennis van zaken de auto ‘s met spandraad verbind . IJverig stapt de vrouw in hare wagen maar de mijne boegeert gene millimeter. De man belt zijn vrouw om wat balken te brengen en een deftige kruk , binnen de kortste keren komt ze er aan met het gevraagde en nog wat mensen. 

Mijn eigen vrienden waren ondertussen ook al ter plaatste,alles gebeurd zo vriendelijk,zo spontaan met maar 1 doel : samen de wagen weer terug de weg opkrijgen maar de wagen wil niet…

We besluiten langs een boer te gaan en te vragen om met de tractor te komen en zo gezegd zo gedaan, de vrouw die het touw ging halen rijd samen met mijn vriendin en mij naar een plaatselijke boer. Als we doorrijden zien we een vrouw zich haastig naar de inmiddels grote groep mensen bij mijne wagen haasten. We lachen er mee en vertellen elkaar dat ze precies niks wil missen.

De boerin luistert naar ons verhaal roept hare man er bij die me meteen begint te plagen dat ik zo hard niet moet rijden , ik laat me niet doen en vertel hem dat ik zuiver uit liefdadigheid de gracht in steek,ook hier word vriendelijk gelachen en goedmoedig beloofd hij me om te komen.

We praten nog wat over koeien en gras dat groeit zodat de gracht niet te zien is en besluiten dat het dan tijd is om terug naar de wagen te gaan.

Daargekomen horen we dat de haastige vrouw van het nabijgelegen rusthuis kwam en kwam vragen of er gewonden waren die zij dan wel wilde verzorgen…

De boer kwam eraan en de man van de spandraden zorgde ervoor dat mijn wagentje goed vasthing aan de tractor. Tegen zoveel kracht was Anabel mijn wagentje niet opgewassen en rustig reed ze de gracht uit en de baan op. Alsof er niets gebeurd was stond ze daar,trots ,gezond en helemaal klaar om op haar eentje verder te rijden .

De boer vertrok,de mensen ook … we hadden allemaal hetzelfde gevoel, de sfeer was de ganse tijd heel kameraadschappelijk ,we waren er voor elkaar in vriendschap en werkten samen alsof we elkaar al lange tijd kenden. Kleur, leeftijd , uiterlijk  , stand , het was allemaal niet belangrijk, we waren zonder woorden elkaars gelijken…

Hoewel de situatie niet ideaal was maakte de sfeer de situatie mooi en heb ik het gêne moment erg gevonden,het was fijn om te weten dat er zo’n vriendelijke mensen zijn en,het klinkt raar maar ik ben dankbaar voor wat ik daar vandaag heb meegemaakt,gezien en gevoeld heb …

Mijn dank gaat uit naar alle helpers en de boer die nu mijne grote held is …