dodentocht

Voilà 't is gebeurt ! ik heb me ingeschreven voor den dodentocht en heb nr 1251 . Vanaf 13 u kon je inschrijven maar toen bleek de site er nog niet klaar voor te zijn en om 14u30 waren er al 1250 mij voor geweest , dat gaat snel zenne ! Vorig jaar deed ik ook mee aan de dodentocht , ik was bij een volggroep gegaan dodoforfelix en had er zin in . Eind mei kreeg ik echter mijn ongeval en in augustus was ik nog steeds in revalidatie . Zowel de dokter als de kinesist raadde me af om deel te nemen maar ik had gezien hoe dodoforfelix zo hun best deed voor hun kandidaten en ik besloot om toch op te starten dat vond ik beter dan hen zo maar in de kou te laten staan . Ik stapte maar 32 km en ben toen gestopt , ik voelde er me niet goed bij en vond dat ik best wel meer had kunnen stappen en dat was ook maar ik heb dat toen helemaal fout aangepakt . Ik was daar alleen en daar is niks mis mee want ik ben graag alleen maar dat betekent ook dat ge niemand hebt om u verstrooiing te geven , als alternatief had ik al mijn kennissen gevraagd om geregeld te sms maar ook dat was fout want stappen en sms dat gaat bij mij niet goed samen :-) Ik lag dan ook al snel van voor op mijn gezicht toen ik niet uitkeek waar ik liep :-) mijn schermke van mijne gsm stuk en mijn knieën geschaafd  dat was de prijs van mijn sms . Ik had muziek op mijne gsm gedownload om er naar te luisteren zodat het mij wat kon opzwepen tijdens het stappen maar die heb ik niet beluisterd  en ook dat was fout .Door dat alles stapte ik in stilte maar dan ben je echt gefocust waar je mee bezig bent , je gaat de kms tellen die je al deed maar evengoed de kms die je nog moet doen en die opgave om die te stappen word steeds zwaarder ...de stilte laat je ook concentreren op de pijntjes die je voelt en de tijd om er over te denken maakt ze steeds erger ...de uren in de nacht worden steeds langer en als je weet dat je nog niet eens half bent doet je jezelf afvragen waar je in Godsnaam mee bezig bent en voor wie of voor wat je het eigenlijk doet ...je begint de woorden van de dokter en de kinesist af te wegen en stilletjes aan begin je ze gelijk te geven , niet perse omdat ze gelijk hebben maar gewoon omdat die woorden in het straatje van opgeven  passen omdat je het in je hoofd eigenlijk al hebt opgegeven . Dat alles was de reden waarom ik stopte op 32 km .Maar van fouten kan je leren , dit jaar stap ik de dodentocht samen met Jo , Jo heb ik een tijdje geleden leren kennen , nen toffe gast die net als ik niet op zoek is naar een relatie en dat maakt dat ik mij daar goe bij voel . Hij babbelt graag en veel maar op een leuke manier zonder te zagen .Ik heb wel respect voor Jo want hij is hartpatiënt en toch stapt hij mee en zijn woorden waren : stoppen na 32 km is geen optie , we stappen hem uit anders begin ik er niet aan :-) Als er dan een dipje is heb je elkaar om mekaar op te peppen en samen kunnen we niet de wereld maar wel den dodentocht aan :-)