mijn stil verdriet ....

Vandaag ga ik poetsen , zaterdag is er eerst een verjaardagfeestje van een kleindochter en daarna komt Herlinde  een weekendje logeren . Het is nooit echt heel vuil bij mij maar dat ik grondig poetste is toch al geleden van voor de operatie . De lakens van het bed gaan in de was en driftig zwaai ik in het rond met mijne plumeau en mijn voddeke . Na de slaapkamer is de badkamer aan de beurt en als ik de shampoo flesjes afkuis lopen zomaar ineens de tranen over mijn wangen ....Ene shampoo hou ik bij voor een kleindochter omdat ze die zo lekker vind ruiken , ik weet niet in welke winkel ik hem kan vinden en wil dat de rest van de shampoo voor haar is en terwijl ik hem afkuis reken ik uit hoe lang ik haar al niet meer gezien heb ...Toen het huwelijk van mijn dochter stukliep gaf ze me aan dat ze alles voor zichzelf op een rijtje moest zetten , dat ze niet kwaad was op me maar dat ik moest begrijpen dat ze nu even niet kwam en tijd voor zichzelf nodig had . Begrijpen doe ik het niet maar ik probeer het en ik respecteer de ruimte die ze me vraagt maar mijn hartje bloed ...samen met haar zie ik nu ook 3 kleinkinderen niet en dat maakt het gemis op 4 .... Dag na dag denk ik  aan hen en stel ik mezelf telkens weer dezelfde vraag , waar ging het fout ? Ik heb 3 fantastische kinderen en met geen van allen ruzie maar het contact is helemaal niet zoals het hoort . Toen ik mijn kinderen kocht wou ik ze onvoorwaardelijk lief hebben en ook diezelfde liefde terug krijgen maar ergens is er iets mis gegaan , ik wilde beter opvoeden dan mijn eigen ouders en ben er van overtuigd dat ik dat ook gedaan heb en toch ben ik ergens de fout ingegaan want als één kind afstand neemt da's te begrijpen maar 3 ? dan ben ik tekortgeschoten en dat spijt mij , konden ze me maar vertellen wat er mis ging ...ik overloop de tijd dat ze nog bij me woonden , herinner me vertrouwelijke gesprekken met ieder van hen waarvan ik in de verste verte nog niet eens aan dacht om daar met mijn moeder over te praten en toch ging het mis ...Doch ondanks alles weet ik dat mijn kinderen van me houden , de keren dat ik ze nodig had stonden ze klaar voor me  , ook de dochter die me een bed aanbood toen mijn relatie stuk ging en die me haar oude auto gaf toen ze zelf een nieuwe kocht . Telkens ik in de auto stap denk ik even aan haar en nog steeds ben ik haar dankbaar , stil verlangend om haar even te zien en is over hare arm te strelen ...Morgen is er het feestje van een kleindochter en ik weet dat de dochter er niet gaat zijn en ook haar 3 kinderen niet , ik ga blij zijn omdat ik mijn andere 3 kleinkinderen in mijn armen kan sluiten en knuffelen , de 2 zonen zie waar ik trots op ben en de 2 schoondochters waar ik een praatje mee ga maken maar diep in mijn hartje zal mijn stil verdriet aanwezig zijn dat de rest van de bende mist , mijn stil verdriet dat altijd op de achtergrond is en dat ik niet uit kan zetten .De tranen lopen de rest van mijne poets over mijn wangen en ik zal me de rest van de dag verdrietig voelen , gelukkig is er morgen een feestje ...