Trots...

trots...

Zaterdagmorgen, als ik de was opvouw merk ik dat mijn jeansbroek erg dun geworden is in het kruis. Dat is van het fietsen, doordat ik enkele kilo's bijkwam tijdens mijn revalidatie kocht ik in de wetenschap dat die kilo's weer zouden verdwijnen maar twee jeansbroeken, nu de ene versleten is en de andere die in de was zit ook al wat dunner geworden is voel ik mij verplicht om gaan te winkelen. Wanneer ik naar de winkel stap kom ik helemaal in de stemming en  bepaal ik voor mezelf welk bedrag ik wil spenderen en helemaal voorbereid stap ik de kledingzaak binnen. Ik loop recht door naar de jassen om te zien of de jas die ik besteld had er nog hing. In de loop van de week werd ik opgebeld door een vrouw om te zeggen dat de bewuste jas in het filiaal was maar ik had aangegeven dat ik hem niet meer wou omdat ik een ander leuk jasje gevonden had. Wisselvallig als een vrouw kan zijn wilde ik toch eens kijken of hij er nog was en hem passen, te laat ! Hij was al weg ! Geen nood, door naar de broeken, ik ben al een paar kilo terug kwijt en neem twee verschillende maten in het pashokje. Eerst de grootste maat passen, haha veel te groot ! Dan het maatje kleiner, oeps...nog te groot ! Mijn geluk kan niet op, blij hang ik alle broeken op het kledingrek dat er staat en ga op zoek naar een maatje kleiner. Als ik terug kom bij het pashokje zijn alle broeken verdwenen en dat gebeurt zo nog een paar keer terwijl ik de juiste broeken zoek. Het lijkt wel een spelletje, ik hang de broeken op het rek terwijl niemand het ziet en iemand anders neemt ze weg terwijl ik het niet zie. Ik vind de juiste broeken, betaal en wanneer ik de winkel uitloop zie ik een mooie jas waar ik nog even bij blijf stilstaan. Ik verman me en stap naar huis. Bij een betaalautomaat haal ik nog een zakcentje uit de muur en bekijk ineens mijn saldo. Dat viel beter mee dan ik dacht en ik bedenk dat ik me die jas nog makkelijk kan kopen dus ik weer terug. Als ik hem aantrek blijkt het niet mijn kleur te zijn, het is te flets en ook het model valt niet mooi bij mij. Dan...ineens als een magneet valt mijn oog op een jas...als in tranche loop ik er naartoe...'t is helemaal mijn kleur...het model is niet helemaal mijn ding maar ik wil hem passen !Goh, hij voelt dadelijk aan als gegoten...dit is hem ! Deze wil ik ! Wanneer ik naar de prijs kijk zie ik dat hij tien euro minder kost dan de andere, dat valt goe mee en aan de kassa kies ik nog een sjaaltje van tien euro. Naar huis toe besluit ik dat ik nu wel genoeg nieuwe kleding heb, een tijd niet meer ga shoppen en ga wachten op de solden. In de namiddag ga ik naar de kapper, ik kom er al twintig jaar of langer, ze kennen me daar, we zeggen vriendelijk goeiedag en de rest van de tijd kruip ik in mijn boekje en hoor of zie niets meer tot ik mooi gekapt weer buiten ga en zo ook vandaag. Van de kapper naar mijn moeder, ze vertelt me dat er in de voorplaats een ingemaakte kast is die ze graag leeg wil maken als ik er eens tijd voor kan maken. Ze zegt ik vraag het niet aan je broer want dan zegt hij:laat het toch zo, het staat toch niet in de weg? Dat ze het om die reden aan mij vraagt, het is wel wat tegen mijn zin want als ons moeder begint te rommelen is dat iets voor een ganse dag dus ik opper dat mijn broer wel gelijk heeft. Dat hoort ze niet, ze gaat gewoon door met praten en verteld dat ze niet eens meer weet wat er in de kast zit om dan vervolgens alles op te noemen wat ze allemaal heeft opgeborgen in de kast. Gelaten hoor ik het aan wetende dat ik er niet onderuit kom en maar beter een dag bepaal wanneer het mij uitkomt. Vanuit het niets merkt ze op dat ik een mooi handtasje heb, ik antwoord: gekocht bij action ! dat kost geen geld ! En mijne jas? Dat vind je gene mooie of wat? Jawel! ik dacht al van dat is helemaal je kleur en ook je sjaaltje is mooi ! Ik vertel haar het verhaal over de broek en vind het fijn dat ze me niet onderbreekt, doch dan komt de kat er aangewandeld en wordt ze helemaal gefocust op de kat. Trots laat ze me een foto zien aan de muur, mijn broer nam de foto van de kat en heeft hem uitvergroot en nu hangt hij ingekaderd aan de muur. Op mijn beurt laat ik haar een grappig filmke zien op mijn gsm van een kat die honger heeft. Als ik vertrek verteld ze me bij het buiten gaan dat ze het fijn vind dat ik me weer terug wat vrouwelijker opkleed want dat ik dat kwijt was, ik begrijp dat het haar manier is om te zeggen: ik ben trots op je...