Verhuisd...

Verhuisd...

Vandaag help ik een vriendin mee verhuizen, ik ken haar al verschillende jaren, we zien elkaar niet zo vaak, heel af en toe maar eens. Om 10 uur word ik in Rotselaar verwacht, ik ben de laatste die aankomt van de bende die haar zal helpen. De vriendin loopt gestrest rond maar eigenlijk is dat voor niks nodig, we zijn met acht om haar te helpen, mooi verdeeld vier mannen en vier vrouwen, Zelf kan ze niet meer zoveel, de verhuis op zichzelf zal al genoeg van haar vergen maar we hebben haar niet nodig om alles uit elkaar te halen en in de voertuigen te laden die beschikbaar zijn. De twee poezen die er rond lopen zijn ook erg gestrest, ze weten dat er vanalles staat te gebeuren en zoveel mensen in huis zijn ze vast ook niet gewent. Als we ze proberen buiten te werken dan werkt er één kat volledig tegen maar daar vinden we een oplossing voor en nu kunnen we rustig doorwerken. De kamers die leeg gehaald zijn worden gestofzuigd en gedweild en drie uur na aankomst zijn we met zijn allen klaar om naar de nieuwe woonst te rijden en alles weer uit te laden. Ik vertrek in mijn volgeladen wagentje, hij heeft er wat moeite mee maar dapper rijd hij de weg die ik aangeef, vanaf dat ik de autostrade verlaat rijd er een auto achter me aan die elke straat neemt die ik ook neem, ik heb het wel gezien maar het stoort me niet, hij houd voldoende afstand. Op een gegeven moment zegt de gps dat ik naar rechts moet en zo gauw ik de bocht neem  zie ik dat ik fout zit, ik bekijk de situatie in een oogopslag, bedenk bij mezelf dat ik terug in de goeie richting moet komen want met al dat gerief in de wagen is mijn zicht achteraan nihil, tegelijkertijd zie ik een paar parkeerstroken die vrij staan en neem ik mijne bocht op die stroken zodat ik in één moeite terug de baan op kan zodra alle auto's gepasseerd zijn. Ik sta nu oog in oog met de auto die elke straat neemt die ik nam en ik zie de man vriendelijk wijzen welke kant ik op moet, hij bleek mee van de verhuisbende te zijn, toch makkelijk dat de mensen je de weg wijzen als je zelf een blond momentje hebt. Niet veel later komen we aan  en parkeer ik me in de berm. Als ik het huis vanbuiten zie vind ik het helemaal niet mooi, het lijkt een oud huis en is helemaal niet mijn ding. Ik doe of ik thuis ben en loop langs achter en ga binnen waar een paar mensen staan die me toeroepen om verder te komen en mijn ding te doen want dat zij hier niet meer wonen. Dan ontdek ik de vriendin en zie meteen dat ze het zwaar heeft, later vertelt ze me ook dat ze zenuwachtig is maar ik zeg haar dat het voor niks nodig is en ze zwijgt terwijl zwijgen eigenlijk niet direct in haar genen thuis te vinden is loopt ze lijdzaam verder door het huis. Als later de huisbazin haar de sleutels en het contract overhandigt is het huis voor haar beschikbaar en vertrekken de vorige bewoners met hun gevolg. Terwijl dit allemaal gaande is doe ik mijn ronde door het huis, terwijl het huis buiten lelijk was had ik bij het binnentreden iets van wow...het ganse huis is mooi gerenoveerd, en oogt heel modern en fris, ik ben bijna jaloers en zou er zelf ook graag wonen, zoveel ruimte ook. Het uitladen start en rond vier uur is alles uitgeladen, zelf kan ik er niet meer zoveel doen en ik neem afscheid van de bende. Als ik naar huis rij denk ik aan de sandwiches die de vriendin gekocht had voor onze middag en hoe lekker ze  hadden gesmaakt en ik beslis om bij de winkel te stoppen en sandwiches te eten voor mijn avondeten.Thuis neem ik een badje terwijl de koffiezet doorloopt en in mijn japonneke van aviabel eet ik mijn santwiches met smaak op. De avond is nog jong...