|
Het is vrijdag en ik heb geen goesting om te werken, ik heb ook geen goesting om te fietsen, ik heb goesting om uit te slapen en de boel de boel te laten. Maar de plicht roept en om half zeven rij ik richting Antwerpen met mijn wagentje. Het verkeer zit me goed mee en ik raak ook makkelijk op mijn bestemming in 't stad. Ik vreesde er wat voor met al die werken die er aan de gang zijn maar ik rij in één rechte lijn naar mijn klant toe. Bij de klant ga ik aan de slag met mijn voddeke,plumeau en stofzuiger en algauw is het einde daar in zicht.
Vandaag geen zwemmen, mijn schoondochter gaf een sms dat de kleindochter op danskamp was en om 15u30 is er een optreden. Dat wil ik niet missen dus ga ik niet zwemmen om zeker geen tijd te verliezen en lang voor dat het tijd is zit ik thuis al te wachten wanneer ik kan vertrekken naar de danslocatie.
Het optreden is op loopafstand van bij mij thuis en als ik de locatie binnenstap zie ik mijn schoondochter al van ver zitten met haar ma, ik neem de stoel naast haar en wacht geduldig tot ze me gezien heeft want ze is aan de babbel met haar moeder. Ineens draait ze zich om ziet ze me en begroet ze me, ze verteld meteen dat mijn kind ook op komst is en mijne dag kan niet meer stuk. Ik maak me nog een beetje zorgen omdat ik de laatste stoel in de rij nam en mijn zoon er dan misschien niet meer bij kan maar er kan nog makkelijk een stoel naast de mijne en dat stelt me gerust. De kleindochter komt even goeiedag zeggen maar is te opgewonden om lang te praten en loopt algauw weer weg. En dan komt hij binnen, mijne grote zoon, ne knappe gast van bijna 37,als hij naast me zit voel ik me trots en blij.
Er zijn vijf dansjes voorzien, afgewisseld door de grotere dansers en de kleine dansertjes, ge staat er van versteld hoe ze op vier dagen tijd zulke mooie dansjes in mekaar hebben kunnen steken, maar ze hebben het gefixt en de kleindochter danst en zingt vrolijk mee. Terwijl ze moet wachten en kijken hoe de grotere dansen zit ze bij ons en ik voel me dankbaar als hare papa haar op mijne schoot plant, even een knuffelmoment.
Na het optreden loop ik nog even mee met de zoon die met de fiets gekomen is, ik wil dat fietske wel eens zien, hij vertelde me trots hoeveel minuten hij er over deed om van thuis naar de danslocatie te rijden en dat was best wel snel vooral omdat hij met een gewone herenfiets rijd en hij leek niet eens moe toen hij aankwam.
De uitnodiging van mijn schoondochter om nog mee verder te gaan sla ik af en van de fiets wandel ik nog langs wat winkels, ik ben tijdig thuis om vanavond nog naar de repertoire gaan te werken...
| 
Reacties