De Jules laat zich aaien...

De Jules laat zich aaien...

Ik ben in mijn element als ik opsta, ik ben zo goed als pijnvrij en vandaag mag ik acht uur lang bij één klant werken. Om kwart na zeven mag ik al beginnen dat betekend dat ik al om kwart na drie gedaan heb met werken ! Super ! Als ik aanbel kan ik aan mijn baas zien dat hij opgelucht is dat ik er al ben zodat ook hij tijdig naar zijn werk kan vertrekken. Het hondje Jules gaat weer flink tekeer, zijn vriendinnetje is rustig. Als de baas weg is zet ik mij op één knie en roep het vriendinnetje Jacky bij me, die komt direct en de Jules die zich gesterkt voelt door Jacky komt ook wat korter bij..en nog korter...en dan mag ik hem strelen voor de eerste keer...hij staat er heel gespannen bij, stokstijf als een postuurke want voor een standbeeld is hem veel te klein, maar hij laat me toe, eindelijk.  Als ik rondloop met mijn voddeke sta ik ineens tegenover een jongeman die me verwachtingsvol aankijkt, ik begrijp dat hij de zoon is die ik nog niet eerder zag, noem mijn naam en vertel erbij dat ik de poetsvrouw ben. Hij knikt begrijpend en verteld me op zijn beurt wie hij is, in ieder geval een sympathiek manneke.  Dan komt de bazin binnen, onverwacht want een paar dagen eerder had ze gezegd dat ze al weg zou zijn als ik zou aankomen maar ze kon vandaag wat later beginnen. De Jules die ik voordien mocht strelen laat zich nu niet meer aaien door mij en draait rond zijn vrouwke en negeert me totaal. Terwijl de bazin ontbijt poets ik langs haar langs en doen we onze babbel, we praten over onze kinderen en kleinkinderen en over opvoedden in't algemeen. Dan vertrekt zij ook. Nu is er nog één zoon thuis, die zal pas later opstaan maar zolang ik beneden mijn werk heb is het voor mij al lang goed zo, als ik boven begin hoort hij mij en is hij binnen de korstte keren zijn bed uit, ik vind het grappig maar ook tof want nu kan ik zonder hinder het werk doen dat ik moet doen. Wanneer het werk er bijna op zit draaien de honden alweer rond mij, als ik kniel komt Jacky meteen af en de Jules gooit zich bijna min of meer tegen me aan, veel minder gespannen laat hij zich aaien en dan merk ik een verandering, ze horen iets, ze kijken alert richting de achterdeur en ineens stuiven ze er beiden vandoor mij geknield achterlatend. De ouders van de bazin komen binnen, we kennen elkaar al en als ik vertel dat ik Jules mocht strelen reageren ze verbaasd, ik werk, mijn tijd rond en ga er van door, vanavond nog naar de repertoire maar voor het zover is heb ik, nog een zee van tijd...