Toch maar gaan werken...

Toch maar gaan werken...

Dinsdagmorgen, ik rol om half zeven uit mijn bed, mijn rug is nog niet beter maar ik besluit toch maar om gaan te werken. Bij mijn eerste klantje sta ik voor de deur, ze wonen op het eerste verdiep en de zoon heeft een koffiehuisje op het gelijkvloers. Vijf minuten te laat gaat de deur open en zegt ze: ik had u niet zien staan ! We waren naar beneden gekomen omdat het altijd zo lang duurt voor we de trap af zijn. Ik antwoord, ik belde al drie keer ! Beneden horen we de bel niet...Geen probleem, je mag de volgende keer gerust boven wachten, als ik weet dat je niet snel de trap af komt wacht ik wel even dat is niet erg. We maken een praatje en ik begin aan mijn job, ik doe het rustig aan, ze appreciëren dat ik er ben en respecteren dat ik doe wat ik kan en daar zijn ze tevreden mee. Als ik later doorga krijg ik nog een waardebon mee voor mijne Pasen om op te spenderen in het koffiehuisje van de zoon. Zo lief... Bij de tweede klant gaat de deur direct open, ik begroet de zoon en even later de baas en ga meteen aan't werk. Nog later komt ook de bazin er aan, ze maakt me blij en goed gezind met hare vrolijke babbel. Als iedereen weg is werk ik door en de tijd vliegt voorbij. Nog snel naar de winkel, eten, mijn was opvouwen en juist als ik wil gaan zitten belt mijn wandelmaatje aan. We wandelen vandaag in mijn buurt ong tien km, als we aan't wandelen zijn spreken we af om ons in te schrijven voor de Kennedymars in Nederland.Dat is vergelijkbaar met de dodentocht maar meer ambiance, de tocht is 80 km. In juni doen we de nacht van de maan, 42 km, in juli de Kennedymars, 80 km en augustus de dodentocht, 100 km en dan heb ik er wel genoeg van denk ik. Als ik thuis kom van de wandeling ga ik gelijk in bad en dan mijn bed in met een pijnstiller...