Ik sliep slecht vannacht en als ik wakker word is het al half tien, geen nood ! 't is zaterdag en ik heb al de tijd. Rustig begin ik aan mijn ontbijt, kijk ondertussen mijn mails na, zie wat er te beleven valt op fb en lees de titels van de nieuwspagina.
Als ik op de klok kijk is het ineens kwart voor elf, de hoogste tijd om in gang te schieten, ik wil nog even op de loopband, daarna douchen en om half twee heb ik een afspraak bij de kapper waar ik met de fiets naartoe ga.In die volgorde werk ik mijn lijstje af en even voor half twee parkeer ik mijn fietske voor de etalage van de kapper.
Me-time, ik kom al op zijn minst twintig jaar bij deze kapper dus ze kennen me daar, als ik binnenkom zeggen ze vriendelijk goeiedag en verder laten ze mij met rust, zo heb ik het graag, omdat ik ze niet goed versta zonder apparaatjes is praten moeilijk, ze weten dat, nemen mij ook niks kwalijk en doen gewoon vriendelijk hun job.
Gerustgesteld dat ik hier volledig mezelf kan en mag zijn zoek ik mijn zeteltje op waar ik meestal zit, onderweg naar mijn zeteltje scharrel ik nog twee tijdschriftjes mee en mij hoor je de eerste twee uur niet meer !
Mijn haartjes worden gekleurd, ik mag onder de kap die mijn haar verwarmd en de kleur er in laat trekken en ik krijg een fruitsapke aangeboden dat fantastisch goed smaakt.
Even later krijg ik het hoogtepunt van de kappersbeurt en mag ik aan de wastafel plaatsnemen, hier geniet ik van, mijne kop word stevig gewassen het voelt als een hoofdmassage en dat zou van mij uren mogen blijven duren, zo zalig... de lokjes nog wat bijknippen en ik kan er weer zes weken tegen.
Na de kapper rijd ik naar mijn ma, ze woont er maar één km vandaan en had me een tijdje geleden al gevraagd om een kast leeg te maken voor haar waarvoor je de ladder nodig hebt. Als ik aanbel bekijkt ze me bewonderend, ik leg haar uit dat ik een wandelrokje aan heb en laat het schortje zien onder mijn rokje en dat vind ze heel praktisch. Ze geeft haar goedkeuring over het ganse plaatje van mijn voorkomen en zegt dat het haar plezier doet dat ik er goed uit zie en ik glimlach want een complimentje is altijd leuk.
Als ze in haar zeteltje zit verteld ze me dat ze te moe is om nu de kast uit te ruimen en dat begrijp ik, vorige week heeft mijn broer samen met nog iemand een nieuwe douche geplaatst en dat heeft het nodige poetswerk met zich meegebracht. Bovendien kreeg ons moeder dan ook meteen een opruimwoede en heeft ze verschillende kasten uitgeruimd en kleding en schoenen die ze niet meer draagt in zakken gedaan en dat is wat veel geweest. Ze krijgt wel veel hulp van mijn schoonzus maar toch heel dat gedoe is best wel vermoeiend voor haar. Ik zag de douche nog niet en wanneer ik aangeef dat ik eens ga kijken staat ze recht en loopt met me mee, haar vermoeidheid blijkt op slag verdwenen te zijn terwijl ze me in geuren en kleuren verteld hoe mijn broer en de andere man te werk zijn gegaan, het is mooi gedaan ze zal er veel geniet van hebben en met die woorden loods ik haar terug naar haar zeteltje waar ze me de verhalen verteld over de buren en het terras van mijn broer dat pas is aangelegd. Ik hoorde de verhalen al vaker maar laat ze rustig praten, ze voelt zich daar goed bij en mij stoort het niet dat ze dingen meerdere keren verteld.
Wanneer ik opsta om te vertrekken loopt ze mee naar de garage waar mijne fiets staat onderwijl vertellend wat ze allemaal heeft weggegooid en dan daar in de garage zie ik hem liggen...het hoedje van Achiel mijn stiefvader dat in brons is gegoten, ik vertel haar dat ik het zo mooi vind en als ze het wegdoet dat ik het dan graag wil en spontaan zegt ze: neem het maar mee. Ik word emotioneel en verdring de tranen die opwellen, mijn stiefvader betekende erg veel voor me, hij was de eerste die in me geloofde toen ik uit mijn huwelijk stapte met drie kleine kinderen onder mijn hoedde. Hij gaf me het vertrouwen dat ik zo nodig had toen en liet me voelen dat ik de situatie aankon en er zou komen. Ook later nam hij het geregeld voor me op en verdedigde hij me wanneer ik niet opgewassen was tegen argumenten van anderen. De laatste vier jaar van zijn leven was hij blind en nam hij me in vertrouwen in soms héél eerlijke gesprekken. En toen ineens was hij dood, ik denk na al die jaren nog steeds héél vaak aan hem, vraag hem soms raad in situatie's waarin ik mezelf niet kan vinden. Ik had niets tastbaars van hem en het hoedje betekend erg veel voor me.
Na ons moeder rijd ik naar de boer waar ze ambachtelijk ijs verkopen, onder het genot van een coupe aardbeien zit ik genietend in het zonnetje.
Thuisgekomen plant ik het hoedje op mijne beer zijn hoofd, hij lijkt er voor gemaakt en krijgt een speciaal plekje in de woonkamer...
| 
Reacties