Kennedymars Someren....
Als ik wakker word om negen uur ben ik meteen klaarwakker! Vandaag is het zaterdag zeven juli en stap ik mee in de Kennedymars in Someren in Nederland. Het is een wandeltochtje van 80km en ik stap hem samen met mijn wandelmaatje.
Na mijn ontbijt haal ik nog een dweil door mijn appartement en kook ik voor 2 dagen spaghetti, als ik terug kom van de tocht wil ik proper thuiskomen en binnen de vijf minuten kunnen eten, ik rij nog even langs decathlon voor nieuwe wandelschoenen en weer thuis maak ik mijne rugzak klaar, ik neem enkel mee wat ik echt denk nodig te hebben, de rest laat ik thuis want dat is zinloos extra gewicht.
Binnen de kortste keren is het vier uur, nog te vroeg om te vertrekken maar ik ben liever te vroeg op mijn afspraak met mijn wandelmaatje dan te laat. Op de afspraakplaats aangekomen kijk ik in het rond, zie nergens de wagen van mijn maatje, stuur een sms dat ik er ben en ben dan druk met mijne gsm bezig, nog wat op fb en mijn mails nakijken....dan hoor ik een diepe mannenstem door mijn open raam goeiedag zeggen en vlieg ik een meter hoog van't verschieten. Een schaterlach van mijn wandelmaatje volgt en dan is het tijd om te vertrekken naar Someren.
Wanneer we aankomen is het daar een gezellige sfeer en als alles rond is met de inschrijving hebben we nog tijd voor een terraske, als mijn maatje telefoon krijgt en wegwandelt komen er gelijk twee Nederlanders aan mijn tafeltje zitten en beginnen honderduit te babbelen over de Kennedymars. Ik laat ze en geniet van hunne babbel. Mijn maatje komt weer terug en maant me aan om mee te gaan naar vrienden van hem die de tocht ook wandelen. Drie toffe mensen waar ik me gelijk thuis bij voel alsof ik ze al jaren ken. Ze zijn vrolijk en als ik ze vraag of zij de tocht al eerder gemaakt hebben blijkt één van hen hem al 14 keer gestapt te hebben...ook de anderen stapten hem al meerdere keren...chapeau ! Ik wil hem maar één keer stappen en hoop stilletjes dat het ons gaat lukken. Stoer vertel ik de vrienden : opgeven is geen optie...wij zijn geen watjes ! Ze lachen respectvol en we genieten ten volle van de gezellige drukte op het plein dat steeds voller komt te staan.
De Amerikaanse vlag word gehesen, dan de Nederlandse elk onder hun eigen volkslied, er word een olympische vlam aangestoken en dan word er afgeteld naar klokslag 20u, tien,negen,....twee,één en start !De groep komt op gang onder luid gejuich van de toeschouwers die massaal aanwezig zijn, we worden vereert als helden en gaan het hier maken. De vrienden stappen veel sneller dan wij en zijn al snel niet meer te zien maar het deert ons niet, ieder op zijn eigen tempo en dat van ons ligt nu eenmaal veel lager dan dat van hen.
Als we een tijdje aan het wandelen zijn spot ik een fb-vriendinnetje, we kunnen het IRL goed vinden met elkaar en babbelen druk over van alles en nog wat tot we aan de volgende controlepost komen. Daar nemen we afscheid en wacht zij op de zus die ook mee stapt, we zeggen tot straks misschien maar zullen elkaar niet meer zien tijdens de tocht.
Nederlanders zijn feestvarkens en we worden steeds weer vrolijk toegejuicht door de mensen die het zich gemakkelijk hebben gemaakt langs de kant van de weg met een hapje en een drankje, naarmate de avond vordert houden ze het meer en meer bij een drankje maar het blijft plezant !Rond half vier smorgens zien we de laatste toeschouwers hun spulletjes binnen slepen om zich klaar te maken voor de nacht. In de cafés die we passeren blijft het gelag nog even voortduren.
De kilometers gaan vlotjes vooruit en ik verbaas me er over als we 40km achter de rug hebben ik bijlange na niet zo moe ben als vorige week, het gaat erg goed en ook mijn wandelmaatje doet het goed. Rond de 50km krijg ik het moeilijk mijn dijen doen pijn en mijn voeten hebben blaren maar ik zet door, nog 30 te gaan.. Op 60 ben ik kapot en vlak na de controlepost roept mijn wandelmaatje iemand aan de zijkant toe dan kijkt hij me aan en zegt kom, ik zeg nee, blijf verstart staan want ik zet koppig gene stap méér dan nodig en dan zie ik ze zitten ! de vrienden van mijn wandelmaatje ! Ik stap op ze toe, ze zitten gezellig aan een tafeltje te eten, eten dat hen is gebracht door één van hun partners, ze zitten er alle drie even fris bij, doch de meest ervaren wandelaar van hun groepje stopt daar omdat het hem niet meezit. Ze vragen belangstellend hoe het met me gaat en op die moment is dat niet goed...dan klinkt uit één van hen hare mond: opgeven is geen optie...ik antwoord: wij zijn geen watjes !Dat was wat ik nodig had ! Die woorden zullen me de rest van de tocht door mijn hoofd spoken en me op de been houden. Als we terug verder stappen oppert mijn maatje dat ik gerust mag stoppen als ik wil, ik word bijna kwaad, opgeven is geen optie...ik ben geen watje !en moedig sleep ik me voort in een sterk verlaagd tempo, km na km... Ik tel de kms af, kms die steeds langer lijken te worden...
Op 68km worden we terug voorbij gestoken door de vrienden die nu nog met twee zijn, vrolijk roepen ze ons toe en afgunstig denk ik : hoe doen ze het? die lopen er bij alsof ze nog maar honderd meter gestapt hebben ipv 68km...troostend zegt de ene : seffens moet je nog maar tien dan kan je aftellen, het lukt je wel !Ik vertel tegen mijn maatje dat snel stappen me niet meer zo goed lukt en dat hij gerust mag verder stappen als hij wil en me achterlaten ik kom dan wel achterna. Hij weigert...we zijn er samen aan begonnen en zullen samen over de finish gaan ! We worden steeds stiller maar nukkig stappen we door vast besloten om het uit te stappen.
De laatste 3km denk ik meermaals ik moet gaan zitten, seffens ga ik gewoon door mijn benen, ik voel me geradbraakt maar koppig als ik ben aanvaard ik de pijn, opgeven is geen optie...ik ben geen watje! De mensen langs de kant van de weg juichen ons toe en klappen in hun handen, we worden geëerd als helden...Troostend roepen ze :je bent er bijna ! volhouden nu ! Dan komt de laatste km, die lijkt er vijf te zijn maar uiteindelijk ligt de rode loper naar de finish voor ons, als we die betreden komt er een man met een micro naar ons toe, uitgelaten begroet hij ons en vraagt hoe we ons voelen, ik antwoord dat ik kapot ben, mijn maatje voelt zich redelijk dan zeg ik we zijn als de rode duivels ! wij zijn winnaars !Hij laat ons los en gaat naar de volgende en wij doen onze laatste 2 meters... Er staat een man die me proficiat wenst en een medaille rond mijn nek hangt en op die moment word het me allemaal te veel, ik voel de tranen van vermoeidheid opkomen en over mijn wangen lopen, ik ben diep gegaan en te moe om me trots te voelen, verwezen neem ik de papieren aan die in mijn handen worden gedrukt, ik wil nu alleen maar zitten...ik kijk in het rond maar zie nergens een lege stoel, gelaten volg ik mijn maatje terwijl ik mijn tranen droog.
Hij leid me naar het busje dat ons naar de parking voert, nog enkele meters stappen en dan kan ik gaan zitten ! In de auto dommel ik meteen in, schiet ik weer wakker maar hoe hard ik ook vecht om wakker te blijven het lukt me niet....
Thuisgekomen laat ik dadelijk mijn bad vollopen en in mijn bad val ik gelijk in slaap, wanneer ik wakker schiet heb ik genoeg geweekt, laat ik mijne spaghetti voor wat hij is en kruip ik om 17u in mijn bed, nog voor mijn hoofd op mijn kussen ligt ben ik al in dromenland, een watje? nee dat ben ik niet !
Na mijn ontbijt haal ik nog een dweil door mijn appartement en kook ik voor 2 dagen spaghetti, als ik terug kom van de tocht wil ik proper thuiskomen en binnen de vijf minuten kunnen eten, ik rij nog even langs decathlon voor nieuwe wandelschoenen en weer thuis maak ik mijne rugzak klaar, ik neem enkel mee wat ik echt denk nodig te hebben, de rest laat ik thuis want dat is zinloos extra gewicht.
Binnen de kortste keren is het vier uur, nog te vroeg om te vertrekken maar ik ben liever te vroeg op mijn afspraak met mijn wandelmaatje dan te laat. Op de afspraakplaats aangekomen kijk ik in het rond, zie nergens de wagen van mijn maatje, stuur een sms dat ik er ben en ben dan druk met mijne gsm bezig, nog wat op fb en mijn mails nakijken....dan hoor ik een diepe mannenstem door mijn open raam goeiedag zeggen en vlieg ik een meter hoog van't verschieten. Een schaterlach van mijn wandelmaatje volgt en dan is het tijd om te vertrekken naar Someren.
Wanneer we aankomen is het daar een gezellige sfeer en als alles rond is met de inschrijving hebben we nog tijd voor een terraske, als mijn maatje telefoon krijgt en wegwandelt komen er gelijk twee Nederlanders aan mijn tafeltje zitten en beginnen honderduit te babbelen over de Kennedymars. Ik laat ze en geniet van hunne babbel. Mijn maatje komt weer terug en maant me aan om mee te gaan naar vrienden van hem die de tocht ook wandelen. Drie toffe mensen waar ik me gelijk thuis bij voel alsof ik ze al jaren ken. Ze zijn vrolijk en als ik ze vraag of zij de tocht al eerder gemaakt hebben blijkt één van hen hem al 14 keer gestapt te hebben...ook de anderen stapten hem al meerdere keren...chapeau ! Ik wil hem maar één keer stappen en hoop stilletjes dat het ons gaat lukken. Stoer vertel ik de vrienden : opgeven is geen optie...wij zijn geen watjes ! Ze lachen respectvol en we genieten ten volle van de gezellige drukte op het plein dat steeds voller komt te staan.
De Amerikaanse vlag word gehesen, dan de Nederlandse elk onder hun eigen volkslied, er word een olympische vlam aangestoken en dan word er afgeteld naar klokslag 20u, tien,negen,....twee,één en start !De groep komt op gang onder luid gejuich van de toeschouwers die massaal aanwezig zijn, we worden vereert als helden en gaan het hier maken. De vrienden stappen veel sneller dan wij en zijn al snel niet meer te zien maar het deert ons niet, ieder op zijn eigen tempo en dat van ons ligt nu eenmaal veel lager dan dat van hen.
Als we een tijdje aan het wandelen zijn spot ik een fb-vriendinnetje, we kunnen het IRL goed vinden met elkaar en babbelen druk over van alles en nog wat tot we aan de volgende controlepost komen. Daar nemen we afscheid en wacht zij op de zus die ook mee stapt, we zeggen tot straks misschien maar zullen elkaar niet meer zien tijdens de tocht.
Nederlanders zijn feestvarkens en we worden steeds weer vrolijk toegejuicht door de mensen die het zich gemakkelijk hebben gemaakt langs de kant van de weg met een hapje en een drankje, naarmate de avond vordert houden ze het meer en meer bij een drankje maar het blijft plezant !Rond half vier smorgens zien we de laatste toeschouwers hun spulletjes binnen slepen om zich klaar te maken voor de nacht. In de cafés die we passeren blijft het gelag nog even voortduren.
De kilometers gaan vlotjes vooruit en ik verbaas me er over als we 40km achter de rug hebben ik bijlange na niet zo moe ben als vorige week, het gaat erg goed en ook mijn wandelmaatje doet het goed. Rond de 50km krijg ik het moeilijk mijn dijen doen pijn en mijn voeten hebben blaren maar ik zet door, nog 30 te gaan.. Op 60 ben ik kapot en vlak na de controlepost roept mijn wandelmaatje iemand aan de zijkant toe dan kijkt hij me aan en zegt kom, ik zeg nee, blijf verstart staan want ik zet koppig gene stap méér dan nodig en dan zie ik ze zitten ! de vrienden van mijn wandelmaatje ! Ik stap op ze toe, ze zitten gezellig aan een tafeltje te eten, eten dat hen is gebracht door één van hun partners, ze zitten er alle drie even fris bij, doch de meest ervaren wandelaar van hun groepje stopt daar omdat het hem niet meezit. Ze vragen belangstellend hoe het met me gaat en op die moment is dat niet goed...dan klinkt uit één van hen hare mond: opgeven is geen optie...ik antwoord: wij zijn geen watjes !Dat was wat ik nodig had ! Die woorden zullen me de rest van de tocht door mijn hoofd spoken en me op de been houden. Als we terug verder stappen oppert mijn maatje dat ik gerust mag stoppen als ik wil, ik word bijna kwaad, opgeven is geen optie...ik ben geen watje !en moedig sleep ik me voort in een sterk verlaagd tempo, km na km... Ik tel de kms af, kms die steeds langer lijken te worden...
Op 68km worden we terug voorbij gestoken door de vrienden die nu nog met twee zijn, vrolijk roepen ze ons toe en afgunstig denk ik : hoe doen ze het? die lopen er bij alsof ze nog maar honderd meter gestapt hebben ipv 68km...troostend zegt de ene : seffens moet je nog maar tien dan kan je aftellen, het lukt je wel !Ik vertel tegen mijn maatje dat snel stappen me niet meer zo goed lukt en dat hij gerust mag verder stappen als hij wil en me achterlaten ik kom dan wel achterna. Hij weigert...we zijn er samen aan begonnen en zullen samen over de finish gaan ! We worden steeds stiller maar nukkig stappen we door vast besloten om het uit te stappen.
De laatste 3km denk ik meermaals ik moet gaan zitten, seffens ga ik gewoon door mijn benen, ik voel me geradbraakt maar koppig als ik ben aanvaard ik de pijn, opgeven is geen optie...ik ben geen watje! De mensen langs de kant van de weg juichen ons toe en klappen in hun handen, we worden geëerd als helden...Troostend roepen ze :je bent er bijna ! volhouden nu ! Dan komt de laatste km, die lijkt er vijf te zijn maar uiteindelijk ligt de rode loper naar de finish voor ons, als we die betreden komt er een man met een micro naar ons toe, uitgelaten begroet hij ons en vraagt hoe we ons voelen, ik antwoord dat ik kapot ben, mijn maatje voelt zich redelijk dan zeg ik we zijn als de rode duivels ! wij zijn winnaars !Hij laat ons los en gaat naar de volgende en wij doen onze laatste 2 meters... Er staat een man die me proficiat wenst en een medaille rond mijn nek hangt en op die moment word het me allemaal te veel, ik voel de tranen van vermoeidheid opkomen en over mijn wangen lopen, ik ben diep gegaan en te moe om me trots te voelen, verwezen neem ik de papieren aan die in mijn handen worden gedrukt, ik wil nu alleen maar zitten...ik kijk in het rond maar zie nergens een lege stoel, gelaten volg ik mijn maatje terwijl ik mijn tranen droog.
Hij leid me naar het busje dat ons naar de parking voert, nog enkele meters stappen en dan kan ik gaan zitten ! In de auto dommel ik meteen in, schiet ik weer wakker maar hoe hard ik ook vecht om wakker te blijven het lukt me niet....
Thuisgekomen laat ik dadelijk mijn bad vollopen en in mijn bad val ik gelijk in slaap, wanneer ik wakker schiet heb ik genoeg geweekt, laat ik mijne spaghetti voor wat hij is en kruip ik om 17u in mijn bed, nog voor mijn hoofd op mijn kussen ligt ben ik al in dromenland, een watje? nee dat ben ik niet !
Reacties