Dodentocht...
Als ik donderdagavond thuiskom van mijn werk kruip ik gelijk mijn bed in, ik kan maar 3,5u slapen en moet dan weer op om gaan te werken. Ik wil alle rust nemen die ik kan nemen want vrijdag staat de dodentocht op het menu.
Vrijdag voormiddag boks ik mijn beide werkjes van die dag af en haast me naar mijn maatje op linkeroever. We eten samen nog een boterhammeke voor hij naar zijn werk vertrekt en ik mag nog even in zijn bed gaan slapen tot het tijd is om naar Bornem te vertrekken.Ik hoor hem niet eens meer vertrekken en val direct in een diepe slaap.
De bus naar Temse stopt voor mijn maatje zijn deur, mijne kameraad had de route en vertrektijden opgezocht en me exact verteld wanneer ik een bus had en waar ik moest overstappen. De bus zou er om 16u zijn en een kwartier vroeger zit ik al op wacht aan de halte. Een man van een vreemde origine komt naast mij zitten en bekijkt me schaamteloos, als hij een gesprek wil aanknopen knik ik nee en kijk demonstratief de andere kant op. Ik voel dat hij blijft kijken en als ik even mijn hoofd draai om te zien of er een bus aankomt probeert hij opnieuw een gesprek te beginnen. Nogmaals knik ik nee wijs op mijn oorapparaatjes en doe een gebaar van ik hoor niet wat je zegt. Hij knikt begrijpend en doet verder geen moeite meer voor een gesprek maar blijft naar me kijken zoals een hond naar zijn baasje kan kijken. Als er een bus aankomt tikt hij me aan en wijst naar de bus, nogmaals knik ik nee dan staat hij op en verdwijnt samen met de bus.
Om 16u uur is er nergens een bus te bespeuren en ik sta op om naar het infobord te kijken, ze geeft aan dat de volgende bus de juiste moet zijn maar als die aankomt blijkt dat toch niet te kloppen. Terug naar het infobord en dan staat mijn bus er niet meer op ! Vertwijfeld ga ik in gedachten na welke bussen ik zag passeren maar de 93 heb ik niet gezien...het infobord geeft pas een uur later de volgende bus aan en ik reken uit dat ik dan toch nog op tijd zal zijn in Bornem dus zet ik me terug op het bankje.Om kwart na 4 stopt de bus 92 waarvan ik denk dat die ook Temse aandoet, als ik de buschauffeur vraag of hij in Temse stopt krijg ik een raar antwoord van dat weet ik niet of ik daar ga stoppen ze. Ik ben al nerveus en antwoord bits als IK het wist zou ik het u niet vragen ik ben niet van hier en zoek uit hoe ik in Temse moet komen ! Bedeesd antwoord hij: ja ik stop in Temse. Ik vraag hem of hij ook weet waar ik de aansluiting heb naar Bornem, hij dacht aan het kruidvat waarop ik vraag of hij mij dan kan zeggen wanneer ik moet uitstappen, ik ken daar niets en ik zal zorgen dat ik in zijn buurt blijf zitten.
Vijf minuten later roept de chauffeur me aan en zegt dat hij denkt dat er geen bus naar Bornem meer zal zijn, ik ga terug bij hem staan en leg uit dat mijne kameraad dat allemaal opzocht voor me maar dat het misschien dan toch verkeerd is want de bus om 16u was er ook niet. Verontschuldigend bekent de chauffeur dat hij 10 minuten te laat vertrokken was en we schieten samen in de lach van dan af hebben we ne vrolijke babbel en praten we honderduit over vanalles en nog wat. Even voor Temse stoppen we aan een halte waar een vrouw staat te wachtten en waarvan de chauffeur zeker weet dat zij me kan zeggen waar ik de aansluiting naar Bornem heb. Die is er niet meer vandaag antwoord ze ik kan beter de trein nemen zegt ze. Het duurt nog een tijdje voor we in Temse zijn en als ik merk dat de vrouw de chauffeur liever voor haar alleen heeft zeg ik dat ik nog even ga zitten.
We staan in file, de chauffeur roept me weer aan en zegt me als je naar het station wil moet je deze straat nemen en hoewel er geen halte is laat hij me er uit en wenst me veel succes, nog even zwaaien en ik zet mijn weg voort.
In het station is alles pottoe maar op het perron zie ik een jonge man, ik vraag hem op welk spoor ik moet zijn voor de trein naar Bornem, die vertrekt om 5u50 antwoord hij me, ik vraag nogmaals op welk spoor ik dan moet zijn, spoor 1 is goed;Ik koop me een kaartje aan de automaat en zet me op de bank, ik heb nog 3 kwartier. Langzaam maar zeker loopt het perron vol met reizigers die een badge dragen van de dodentocht, het stelt me gerust.Ik raak aan de praat met een koppel als de trein aankomt wensen we elkaar veel succes en gaan we ieder onze eigen weg.
Eén halte verder is Bornem en ik haast me naar de plaats van bijeenkomst van de volgersgroep. Keurig netjes op tijd zet ik me neer en wacht op de wandelmaat die ook naar daar komt.Een half uurtje later is hij daar en gaan we samen op zoek naar de startplaats.
De rugzakken worden gecontroleerd en wanneer ze de zijne doorzoeken vraag ik of hij zijn geweer goed verstopte zodat ze het niet zouden voelen, ik krijg een onzeker lachje van de controle-mevrouw maar ze controleert toch nog iets grondiger.
Op de weide van de startplaats aangekomen zetten we ons neer en kunnen we enkel nog wachtten tot het tijd is om te vertrekken. Ik zie een oude kennis staan en ga een praatje maken, hij deed de dodentocht al meermaals en ik weet vooraf al dat hij hem zeker uit zal stappen. Terug aangekomen bij de wandelmaat sms ik nog met vrienden en dan worden we aangemaand om recht te staan en aan te schuiven naar de startplaats.
Stipt om 21u word het startsein gegeven en langzaam maar zeker komt de groep op gang. Het regent maar ik heb er geen last van, de regen brengt zuurstof in de lucht die ik gretig in mijn longen zuig.Mijn oude kennis zei me dat de regenzone zou blijven hangen tot 1u en dat overleef ik wel.
Na 2u bereiken we de eerste post en dat maakt dat de kop er af is. Achter 15km verwissel ik van schoenen en ga met mijn kousen in mijn sandalen, vanaf dan begint het pas goed te regenen en krijgen we zand en bospaden. Ik dank onze Lieve Heer in stilte dat het donker is want ik wil mijn kousen niet zien die helemaal onder de modder zitten en vuil en vies zijn.
Dapper stap ik door, de regen krijgt er ook nog een koude wind bij en ik denk bij mezelf dat de weergoden nu wel terug beter weer mogen geven. Dat doen ze ook ! Vanaf dan blijft het droog maar het zal nog een paar uur duren vooraleer mijn haren en kleding droog zal zijn, maar ik heb gene kou dus 't is goed zoals het is en de rest komt wel in orde.
Na 50km krijg ik een scherpe pijn in de vouw van mijn knie en merk ik ook dat ene voet dik is, ik vertel mijne meestapper dat als het zo blijft ik niet zal uitstappen waarop hij direct aangeeft dat ik kan stoppen als ik wil. Ik verander weer van schoenen en vertel hem dat ik het nog even ga bekijken en afwachtten als hij op zeer korte tijd nog een paar keer herhaalt dat ik kan stoppen als ik wil erger ik me en antwoord kort dat ik het nog even afwacht.
Onderweg zie ik een man die duidelijk vecht en erg bleek ziet, de verzorger in mij komt boven en ik vraag hem of het gaat, als hij nee antwoord vraag ik hem of hij niet beter kan gaan zitten waarop hij aangeeft dat hij nog verder wil stappen tot de volgende post. Ik vertel hem dat hij dan even moet rusten en als't niet gaat naar het rode kruis moet gaan waarop hij knikt. Ik haal mijne medestapper terug in die ondertussen langzaam verder stapte.
Mijn knie is beter en mijne voet ook als we bij de post van 61km aankomen, we besluiten even gaan te zitten.Ik zie mijn oude kennis, roep hem aan en vraag of alles gaat, het gaat hem goed nu begint de eigenlijke dodentocht zegt hij en word het alleen maar zwaarder.Hij gaat weer op weg en wij besluiten ook om verder te gaan. Als ik opsta voel ik het gelijk...dit is niet goed...en ik ga langzaam terug zitten, probeer diep adem te halen en terug op mijn positieven te komen. Als een paar minuten later mijne medestapper er terug aankomt omdat ik niet volgde kijkt hij me niet begrijpend aan. Ik vertel hem dat ik me niet goed voel en niet verder kan stappen waarop hij zegt: ik wil wel doorgaan. Ik antwoord dat ik me misselijk voel en draaierig en ik zo niet kan stappen. Hij geeft aan dat hij verder wil en ik wens hem veel succes en laat hem gaan.
Na even gezeten te hebben strompel ik naar het rode kruis en vertel daar dat ik me niet goed voel, als ze me vragen wat er scheelt kan ik er eigenlijk geen antwoord op plakken, ze meten mijne bloeddruk en vanaf dan gaat het snel. Ik word naar een brancard gebracht waar ik moet gaan liggen, mijne hartslag word gecontroleerd en mijne bloeddruk word meermaals gemeten evenals de hartslag.Als het beter word haalt de rode kruis werker opgelucht adem en verteld me dat hij mijne hartslag bijna niet meer voelde, dat ik een bloeddrukval had en wat dit allemaal inhoud en hoe het komt.Hij verteld me dat dit vervelend is maar onschuldig, dat ik nu even moet blijven liggen tot ik me beter voel en dan mag ik weer verder stappen.
Een kwartier later ben ik weer gestabiliseerd zet me recht, doe mijn schoenen aan en besluit de dodentocht verder uit te stappen op mijn eentje dan maar.Ik geraak tot aan de deur van het rode kruis krijg de neiging tot overgeven en zet me neer omdat ik voel dat ik ga flauwvallen. Ik haal diep adem vraag iemand om een verpleger van het rode kruis te halen want dat het niet gaat en even later komen ze me met 3 ophalen. Ik word terug op de brancard gelegd en als de verpleger mijn pols voelt verplaatst zijn hand zich snel naar mijn hals toe tastend naar mijn ader. Weer word meermaals mijne bloeddruk gemeten en mijne hartslag. Ik stabiliseer terug en word aangemaand om te blijven liggen, als ik me beter voel bekijk ik mijne gsm en merk ik dat ik een berichtje kreeg van mijn FB-vriendinnetje dat ook mee stapt. Ze is bijna aan mijne post en ik vertel haar waar ik ben en dat me gezegd werd dat ik nu beter kan stoppen. Nog even blijf ik liggen krijg het gezelschap van een rode kruisvrouw en we hebben een toffe babbel met elkaar over sporten, fietsen en wandelen. Het gaat nu weer veel beter en ik geef aan dat ik op wil staan, wanneer ik het rode kruis uitwandel zie ik mijn FB-vriendinnetje binnenwandelen om te kijken hoe het met me gaat. Ik zag haar 2 maal irl en haar bezorgdheid voor me raakt me diep, het was al mijn vriendinneke maar nu nog meer. Ik wens haar vanuit mijn hartje nog veel succes op de tocht en na een knuffel ga ik mijn eigen weg, terug naar Bornem waar mijn vriendinnetje van de zee werkt en die me naar linkeroever zou brengen waar ik dan zou kunnen slapen zodat ik later uitgerust naar Herentals kan rijden.Als ik op haar werk aankom vraag ik de sleutel van hare wagen, ze moet nog een aantal uur werken en ondertussen wil ik in de wagen slapen tot ze klaar is.
Hoewel ik me niet geslaagd voel heb ik geen spijt dat ik opgaf, ik heb het geprobeerd en ik kan het niet,hoewel me meermaals word verteld dat 61km ook een hele prestatie is voel ik me niet voldaan en tekort geschoten. Dit leert me dat ik ook mijn grenzen heb en niet alles kan wat ik wil. Ik zal nu niet meer deelnemen aan lange tochten en me terug toeleggen op fietsen en lopen, iets dat me veel beter ligt dan wandelen. Ik had me voor de tocht al voorgenomen om te stoppen met het extreme, niet alleen met wandelen ook met mijn andere sporten, en alleen nog te sporten zodat het genietbaar blijft zonder extreem diep te gaan.
Verder wil ik iedereen bedanken die me steunde en in het bijzonder het FB-vriendinnetje, het vriendinnetje van de zee en mijne grote dikke vriend van LO,mijn schoondochter die me haar fitness-broek te leen gaf die perfect was om mee te stappen zodat mijn benen bedekt waren tegen de muggen, de volgersgroep die ook dit jaar weer zijn uiterste best deed krijgt mijn respect en waardering voor hun inzet. Dit alles maakt dat ik me ondanks niet geslaagd toch heel groots voel...
Vrijdag voormiddag boks ik mijn beide werkjes van die dag af en haast me naar mijn maatje op linkeroever. We eten samen nog een boterhammeke voor hij naar zijn werk vertrekt en ik mag nog even in zijn bed gaan slapen tot het tijd is om naar Bornem te vertrekken.Ik hoor hem niet eens meer vertrekken en val direct in een diepe slaap.
De bus naar Temse stopt voor mijn maatje zijn deur, mijne kameraad had de route en vertrektijden opgezocht en me exact verteld wanneer ik een bus had en waar ik moest overstappen. De bus zou er om 16u zijn en een kwartier vroeger zit ik al op wacht aan de halte. Een man van een vreemde origine komt naast mij zitten en bekijkt me schaamteloos, als hij een gesprek wil aanknopen knik ik nee en kijk demonstratief de andere kant op. Ik voel dat hij blijft kijken en als ik even mijn hoofd draai om te zien of er een bus aankomt probeert hij opnieuw een gesprek te beginnen. Nogmaals knik ik nee wijs op mijn oorapparaatjes en doe een gebaar van ik hoor niet wat je zegt. Hij knikt begrijpend en doet verder geen moeite meer voor een gesprek maar blijft naar me kijken zoals een hond naar zijn baasje kan kijken. Als er een bus aankomt tikt hij me aan en wijst naar de bus, nogmaals knik ik nee dan staat hij op en verdwijnt samen met de bus.
Om 16u uur is er nergens een bus te bespeuren en ik sta op om naar het infobord te kijken, ze geeft aan dat de volgende bus de juiste moet zijn maar als die aankomt blijkt dat toch niet te kloppen. Terug naar het infobord en dan staat mijn bus er niet meer op ! Vertwijfeld ga ik in gedachten na welke bussen ik zag passeren maar de 93 heb ik niet gezien...het infobord geeft pas een uur later de volgende bus aan en ik reken uit dat ik dan toch nog op tijd zal zijn in Bornem dus zet ik me terug op het bankje.Om kwart na 4 stopt de bus 92 waarvan ik denk dat die ook Temse aandoet, als ik de buschauffeur vraag of hij in Temse stopt krijg ik een raar antwoord van dat weet ik niet of ik daar ga stoppen ze. Ik ben al nerveus en antwoord bits als IK het wist zou ik het u niet vragen ik ben niet van hier en zoek uit hoe ik in Temse moet komen ! Bedeesd antwoord hij: ja ik stop in Temse. Ik vraag hem of hij ook weet waar ik de aansluiting heb naar Bornem, hij dacht aan het kruidvat waarop ik vraag of hij mij dan kan zeggen wanneer ik moet uitstappen, ik ken daar niets en ik zal zorgen dat ik in zijn buurt blijf zitten.
Vijf minuten later roept de chauffeur me aan en zegt dat hij denkt dat er geen bus naar Bornem meer zal zijn, ik ga terug bij hem staan en leg uit dat mijne kameraad dat allemaal opzocht voor me maar dat het misschien dan toch verkeerd is want de bus om 16u was er ook niet. Verontschuldigend bekent de chauffeur dat hij 10 minuten te laat vertrokken was en we schieten samen in de lach van dan af hebben we ne vrolijke babbel en praten we honderduit over vanalles en nog wat. Even voor Temse stoppen we aan een halte waar een vrouw staat te wachtten en waarvan de chauffeur zeker weet dat zij me kan zeggen waar ik de aansluiting naar Bornem heb. Die is er niet meer vandaag antwoord ze ik kan beter de trein nemen zegt ze. Het duurt nog een tijdje voor we in Temse zijn en als ik merk dat de vrouw de chauffeur liever voor haar alleen heeft zeg ik dat ik nog even ga zitten.
We staan in file, de chauffeur roept me weer aan en zegt me als je naar het station wil moet je deze straat nemen en hoewel er geen halte is laat hij me er uit en wenst me veel succes, nog even zwaaien en ik zet mijn weg voort.
In het station is alles pottoe maar op het perron zie ik een jonge man, ik vraag hem op welk spoor ik moet zijn voor de trein naar Bornem, die vertrekt om 5u50 antwoord hij me, ik vraag nogmaals op welk spoor ik dan moet zijn, spoor 1 is goed;Ik koop me een kaartje aan de automaat en zet me op de bank, ik heb nog 3 kwartier. Langzaam maar zeker loopt het perron vol met reizigers die een badge dragen van de dodentocht, het stelt me gerust.Ik raak aan de praat met een koppel als de trein aankomt wensen we elkaar veel succes en gaan we ieder onze eigen weg.
Eén halte verder is Bornem en ik haast me naar de plaats van bijeenkomst van de volgersgroep. Keurig netjes op tijd zet ik me neer en wacht op de wandelmaat die ook naar daar komt.Een half uurtje later is hij daar en gaan we samen op zoek naar de startplaats.
De rugzakken worden gecontroleerd en wanneer ze de zijne doorzoeken vraag ik of hij zijn geweer goed verstopte zodat ze het niet zouden voelen, ik krijg een onzeker lachje van de controle-mevrouw maar ze controleert toch nog iets grondiger.
Op de weide van de startplaats aangekomen zetten we ons neer en kunnen we enkel nog wachtten tot het tijd is om te vertrekken. Ik zie een oude kennis staan en ga een praatje maken, hij deed de dodentocht al meermaals en ik weet vooraf al dat hij hem zeker uit zal stappen. Terug aangekomen bij de wandelmaat sms ik nog met vrienden en dan worden we aangemaand om recht te staan en aan te schuiven naar de startplaats.
Stipt om 21u word het startsein gegeven en langzaam maar zeker komt de groep op gang. Het regent maar ik heb er geen last van, de regen brengt zuurstof in de lucht die ik gretig in mijn longen zuig.Mijn oude kennis zei me dat de regenzone zou blijven hangen tot 1u en dat overleef ik wel.
Na 2u bereiken we de eerste post en dat maakt dat de kop er af is. Achter 15km verwissel ik van schoenen en ga met mijn kousen in mijn sandalen, vanaf dan begint het pas goed te regenen en krijgen we zand en bospaden. Ik dank onze Lieve Heer in stilte dat het donker is want ik wil mijn kousen niet zien die helemaal onder de modder zitten en vuil en vies zijn.
Dapper stap ik door, de regen krijgt er ook nog een koude wind bij en ik denk bij mezelf dat de weergoden nu wel terug beter weer mogen geven. Dat doen ze ook ! Vanaf dan blijft het droog maar het zal nog een paar uur duren vooraleer mijn haren en kleding droog zal zijn, maar ik heb gene kou dus 't is goed zoals het is en de rest komt wel in orde.
Na 50km krijg ik een scherpe pijn in de vouw van mijn knie en merk ik ook dat ene voet dik is, ik vertel mijne meestapper dat als het zo blijft ik niet zal uitstappen waarop hij direct aangeeft dat ik kan stoppen als ik wil. Ik verander weer van schoenen en vertel hem dat ik het nog even ga bekijken en afwachtten als hij op zeer korte tijd nog een paar keer herhaalt dat ik kan stoppen als ik wil erger ik me en antwoord kort dat ik het nog even afwacht.
Onderweg zie ik een man die duidelijk vecht en erg bleek ziet, de verzorger in mij komt boven en ik vraag hem of het gaat, als hij nee antwoord vraag ik hem of hij niet beter kan gaan zitten waarop hij aangeeft dat hij nog verder wil stappen tot de volgende post. Ik vertel hem dat hij dan even moet rusten en als't niet gaat naar het rode kruis moet gaan waarop hij knikt. Ik haal mijne medestapper terug in die ondertussen langzaam verder stapte.
Mijn knie is beter en mijne voet ook als we bij de post van 61km aankomen, we besluiten even gaan te zitten.Ik zie mijn oude kennis, roep hem aan en vraag of alles gaat, het gaat hem goed nu begint de eigenlijke dodentocht zegt hij en word het alleen maar zwaarder.Hij gaat weer op weg en wij besluiten ook om verder te gaan. Als ik opsta voel ik het gelijk...dit is niet goed...en ik ga langzaam terug zitten, probeer diep adem te halen en terug op mijn positieven te komen. Als een paar minuten later mijne medestapper er terug aankomt omdat ik niet volgde kijkt hij me niet begrijpend aan. Ik vertel hem dat ik me niet goed voel en niet verder kan stappen waarop hij zegt: ik wil wel doorgaan. Ik antwoord dat ik me misselijk voel en draaierig en ik zo niet kan stappen. Hij geeft aan dat hij verder wil en ik wens hem veel succes en laat hem gaan.
Na even gezeten te hebben strompel ik naar het rode kruis en vertel daar dat ik me niet goed voel, als ze me vragen wat er scheelt kan ik er eigenlijk geen antwoord op plakken, ze meten mijne bloeddruk en vanaf dan gaat het snel. Ik word naar een brancard gebracht waar ik moet gaan liggen, mijne hartslag word gecontroleerd en mijne bloeddruk word meermaals gemeten evenals de hartslag.Als het beter word haalt de rode kruis werker opgelucht adem en verteld me dat hij mijne hartslag bijna niet meer voelde, dat ik een bloeddrukval had en wat dit allemaal inhoud en hoe het komt.Hij verteld me dat dit vervelend is maar onschuldig, dat ik nu even moet blijven liggen tot ik me beter voel en dan mag ik weer verder stappen.
Een kwartier later ben ik weer gestabiliseerd zet me recht, doe mijn schoenen aan en besluit de dodentocht verder uit te stappen op mijn eentje dan maar.Ik geraak tot aan de deur van het rode kruis krijg de neiging tot overgeven en zet me neer omdat ik voel dat ik ga flauwvallen. Ik haal diep adem vraag iemand om een verpleger van het rode kruis te halen want dat het niet gaat en even later komen ze me met 3 ophalen. Ik word terug op de brancard gelegd en als de verpleger mijn pols voelt verplaatst zijn hand zich snel naar mijn hals toe tastend naar mijn ader. Weer word meermaals mijne bloeddruk gemeten en mijne hartslag. Ik stabiliseer terug en word aangemaand om te blijven liggen, als ik me beter voel bekijk ik mijne gsm en merk ik dat ik een berichtje kreeg van mijn FB-vriendinnetje dat ook mee stapt. Ze is bijna aan mijne post en ik vertel haar waar ik ben en dat me gezegd werd dat ik nu beter kan stoppen. Nog even blijf ik liggen krijg het gezelschap van een rode kruisvrouw en we hebben een toffe babbel met elkaar over sporten, fietsen en wandelen. Het gaat nu weer veel beter en ik geef aan dat ik op wil staan, wanneer ik het rode kruis uitwandel zie ik mijn FB-vriendinnetje binnenwandelen om te kijken hoe het met me gaat. Ik zag haar 2 maal irl en haar bezorgdheid voor me raakt me diep, het was al mijn vriendinneke maar nu nog meer. Ik wens haar vanuit mijn hartje nog veel succes op de tocht en na een knuffel ga ik mijn eigen weg, terug naar Bornem waar mijn vriendinnetje van de zee werkt en die me naar linkeroever zou brengen waar ik dan zou kunnen slapen zodat ik later uitgerust naar Herentals kan rijden.Als ik op haar werk aankom vraag ik de sleutel van hare wagen, ze moet nog een aantal uur werken en ondertussen wil ik in de wagen slapen tot ze klaar is.
Hoewel ik me niet geslaagd voel heb ik geen spijt dat ik opgaf, ik heb het geprobeerd en ik kan het niet,hoewel me meermaals word verteld dat 61km ook een hele prestatie is voel ik me niet voldaan en tekort geschoten. Dit leert me dat ik ook mijn grenzen heb en niet alles kan wat ik wil. Ik zal nu niet meer deelnemen aan lange tochten en me terug toeleggen op fietsen en lopen, iets dat me veel beter ligt dan wandelen. Ik had me voor de tocht al voorgenomen om te stoppen met het extreme, niet alleen met wandelen ook met mijn andere sporten, en alleen nog te sporten zodat het genietbaar blijft zonder extreem diep te gaan.
Verder wil ik iedereen bedanken die me steunde en in het bijzonder het FB-vriendinnetje, het vriendinnetje van de zee en mijne grote dikke vriend van LO,mijn schoondochter die me haar fitness-broek te leen gaf die perfect was om mee te stappen zodat mijn benen bedekt waren tegen de muggen, de volgersgroep die ook dit jaar weer zijn uiterste best deed krijgt mijn respect en waardering voor hun inzet. Dit alles maakt dat ik me ondanks niet geslaagd toch heel groots voel...
Reacties