Er zijn zo van die dagen....

Als ik woensdag uit mijn bed klim is dat tegen mijn goesting, ik heb slecht geslapen en het gaat me allemaal niet zo goed af.
Ik werk mijn Engelse les af bij mijn ontbijt en vertrek tijdig naar Mortsel waar mijne eerste klant van de dag is. Ik rij met de wagen, mijne fiets is in herstelling, en trotseer de files  die eigenlijk wel meevallen vandaag. In Mortsel aangekomen parkeer ik mij op een parking, ik ben 45 minuten te vroeg en kan gerust nog een dutje doen voor ik naar mijne klant toe ga.
Mijne wekker loopt af, ik wrijf eens door mijn ogen, open mijn deur en schrik op van het geloei dat losbrand omdat mijn lichten nog aanstaan. Ik weet direct hoe laat het is en doe geen poging om de wagen te starten om te zien of de batterij het nog doet,  alles wat ik nu nog heb van batterij kan ik straks gebruiken om te starten als ik bij mijn klant doorga.
Een beetje verdwaasd stap ik bij mijne klant binnen en ze bied me gelijk een tas koffie aan en ondertussen verteld ze haar verhaal want ze was op vakantie geweest. Ik ga aan de slag en voel me bedroefd, mijne wagen spookt door mijne kop, gelukkig is mijne pilotenvriend thuis die me zal komen depanneren als ik mijne auto niet aan de praat krijg.
En ja hoor wanneer ik start is mijn batterij zo plat als een vijg! Ik bel mijne pilotenvriend vertel hem dat ik met de tram naar mijne volgende klant ga en daarna naar hem kom om dan samen naar Mortsel te rijden, mijn afspraak later op de avond bel ik ook af en ga op weg naar de tram die overvol zit.
Blij dat ik kan uitstappen op mijne halt, ik voel me nu niet alleen bedroefd maar ondertussen ook een sardienneke…
Mijne volgende klant schenkt mij ook een taske koffie in en terwijl ik mijn boterhammen opeet doe ik mijn verhaal. Hij is mijn favorietenklantje en laat me nog een paar dingen opzoeken op internet voor ik mijn werk start, ook daar gebeuren twee dingen die mijne dag niet kleuren en mijn gemoed nog meer doen zinken...gelukkig belt mijne Engelse vriend en dat fleurt mijne dag wat op.
Na deze klant ga ik op weg naar mijne pilotenvriend, ik ga te voet, de zon schijnt en nieuwsgierig kijk ik in het rond in de buurt waar ik vroeger woonde. En dan gebeurt het! Er ligt een steen een centimeter hoger dan de andere en pardoes ga ik tegen de grond ! Mijne gsm vliegt een paar meter verder en in het rond kijkend of er iemand mij heeft zien vallen sta ik gauw weer op. Ik heb pech, een vrouw met een fiets stopt naast me en kijkt me bezorgd aan en terwijl ik mijne gsm opraap vertel ik haar dat alles in orde is .
Eén blik op mijne gsm zegt me dat het niet zo is, mijn scherm is in duizend stukken...gelaten steek ik hem weg en zet mijne weg voort er op lettend dat ik deze keer mijn voeten wat hoger hef.
Mijne pilotenvriend vangt mij op, maakt koffie voor me en hoort mij aan, later gaan we samen op weg een nieuwe gsm kopen die hij volledig voor me installeert. Hij geeft me te eten en rijd me later naar mijne wagen die gelijk start met de kabels. Als ik weer op weg ben naar huis bedenk ik me dat een goeie vriendschap onbetaalbaar is,ik mag me gelukkig prijzen want ik heb meerdere van zo'n vrienden . Het maakt me goe gezind en al zingend zet ik mijne weg voort...