Mijne dag kan niet meer stuk....

Als ik uitgeslapen aan de ontbijttafel zit sms ik op de sportvriendin of ze vandaag misschien zin heeft om te sporten. We komen overeen dat we een wandeling gaan maken langs de nete met de hond, ze kan daar loslopen en de vrijheid van een echte hond proeven.
Voor ons is het een prachtige omgeving, groen, water, zon en bomen zijn erg mooi en rustgevend,doe daar nog wat dierengeluiden bij en ge word er helemaal zen van.
Wanneer we een brug onderdoor willen moeten we over roosters stappen en daar houd de hond niet van, we proberen het rustig maar ze is bang en hoezeer we haar ook aanmoedigen het lukt ons niet om haar zo ver te krijgen dat ze zelfs maar op de roosters stapt.
We weten allebei dat het waarschijnlijk pijn zal doen aan haar pootjes en pijn is wel het laatste dat we dat beest willen geven dus zit er niets anders op om haar te dragen . Haar baasje pakt haar op en ik pak haar over . De eerste roosters droeg ik haar in mijn armen zoals een bruidegom zijn bruid draagt en liefdevol ondergaat ze stil het hele gebeuren tot we over de roosters  zijn. Nu moet ik eerlijk toegeven op die manier werd ze op het laatste wel erg zwaar en het had niet veel langer meer moeten duren voor ik haar moest loslaten. Dat moest anders !
Bij de volgende roosters pak ik haar zo aan dat ze rechtop zit en haar kont op mijn heup zit ,haar voorste poten liggen om mijn nek en dat is ideaal, haar baasje loopt achter ons en op die manier blijft ze redelijk stil zitten en passeren we zonder veel moeite de roosters. Als we weer aardegrond onder onze voeten hebben springt ze uit mijn armen alsof ze wil zeggen dat ze het nu weer terug zelf kan.
We lopen verder door bossen en vertellen elkaar onze belevenissen van de afgelopen dagen en dan is het tijd om weer terug te keren.
Bij de roosters pakken we haar weer op maar deze keer zit ze niet stil als ze tegen mijn oor komt dan raakt mijn hoorapparaatje los en neem  ik het uit zodat het niet valt en net als we bij het einde zijn beweegt ze alweer en hebben we allebei onze handen en concentratie nodig om haar stil te krijgen. En dan gebeurt het...mijn apparaatje valt tussen de roosters, we zien het liggen het ligt zo'n 20 cm van de kant onder de rooster maar we kunnen er niet bij onze vingers zijn niet lang genoeg.. De hond word neergezet, we moeten hoe dan ook mijn apparaatje te pakken krijgen, het ligt onder water maar juist waar het water begint. We proberen langs de kant van de rooster onze hand er onder te steken maar ook dat lukt niet. Een gootje graven kan ook niet want het is beton, geen aarde. Dan bedenk ik me dat ik mijne leesbril bij heb en ik probeer om met het stuk dat naar je oor toegaat bij het apparaatje te komen, ook dat lukt niet de glazen van de bril werken me tegen. Resoluut breek ik het stuk van de bril af ik moet en zal mijn apparaatje hebben ! Ik en de sportvriendin werken samen en ja hoor het lukt ons ! Ik haal meteen de batterij er uit steek het weg samen met mijn ander apparaatje , we nemen de hond weer op om de geroosterde trappen af te gaan en zijn de rest van de wandeling opgelucht dat het ons uiteindelijk toch gelukt is .
Thuisgekomen maak ik het apparaatje met een wattenstokje droog aan de  binnenkant tot waar ik er aankan, doe er een batterijtje in en gespannen doe ik het aan en zet het in werking, opgelucht hoor ik het bekende geluidje ten teken dat het aan staat .Blij sms ik de vriendin dat alles in orde is, mijne dag kan niet meer stuk...