Weer de goeie kant op....
Als ik vrijdagmorgen gedaan heb met werken wacht ik geduldig in mijne wagen op mijne collega die tijdelijk met me meerijd . Geduldig want ik zag hem praten met een meisje dat ik erg goed bij hem vind passen en ik heb tijd zat vandaag. Wanneer hij in de wagen stapt beginnen we een gesprek over relaties en de manier waarop je deze kan beëindigen. Ik geniet van onze korte gesprekjes in de wagen, ik voel me erg op mijn gemak bij deze jongeman, hij is zo iemand van leven en laten leven maar met het volste respect voor alles en iedereen. Hij is alternatief maar staat niet te zwaar in het leven en houd er van om grapjes uit te halen met zijn collega's en lacht ook graag.
Geanimeerd luister ik en geef commentaar terwijl ik de baan probeer te volgen, probeer want ik vind dit een erg moeilijke baan om te rijden, d'r is niet genoeg licht en de bochten liggen vreemd om deze te nemen in het donker. En dan ineens schrik ik mij een ongeluk , plots duikt er een fietser op vanuit het niets terwijl die gewoon reglementair op de baan rijd en zich ook gekleed heeft om zichtbaar te zijn. Ik ben erg geschrokken omdat ik hem echt niet gezien had ik moest er "whoow" van zeggen, er was geen gevaar voor de fietser maar ik ben van slag en sluit mijn gehoor af van mijne collega. Wanneer ik besef dat hij tegen me praat hoor ik dat ik te ver gereden ben op dat punt waar hij normaal uitstapt. Vriendelijk vraagt hij me of dat ik geen brilletje nodig heb, hij gebruikt de ik-vorm en verteld me dat hij ook moeite had in bepaalde situaties en dat hij mijn situatie herkend in de zijne. Lief kijkt hij me aan terwijl hij me duidelijk maakt dat het niet juist zit met mijn zicht.Als hij uitstapt bedenk ik me dat dit de laatste keer was en hij volgende week weer met de andere collega kan meerijden die wel goed ziet, nog een week later gaat hij terug studeren, hij wil opvoeder worden en ik weet zeker dat dit de perfecte job voor hem gaat zijn!
Ik vervolg mijn weg, werk mijn klantje van die dag af en thuisgekomen stap ik gelijk op mijne fiets om naar de brillenwinkel te rijden. Mijn besluit om een nieuwe bril te kopen staat vast, nu liep alles goed af met de fietser maar de volgende keer plakt hij misschien tegen mijne wagen en al dat bloed wegwassen is niet wat ik wil ! Ik word vriendelijk en beleefd begroet door een jongedame die mijn ogen wel wil testen.
Ik kijk haar aan terwijl ze het papiertje bestudeerd waarop te lezen staat wat mijn oogwaarden zijn , haar lichaamstaal verteld me dat het niet juist zit ineens staat ze op en beent naar achter, als ze terug komt adviseert ze me om toch een oogarts te contacteren want dat mijne oogdruk wel erg hoog is en ze me op die manier geen bril wil verkopen.
Ze geeft me een adres en telefoonnummer van een oogarts in de buurt en wanneer ik doorga zeg ik tot ziens want ik weet nu zeker dat ik een brilletje nodig heb en die ga ik bij haar kopen want haar eerlijkheid moet beloond worden.
Thuisgekomen zoek ik direct op internet naar de symptomen van teveel oogdruk en ik kan ze allemaal thuisbrengen behalve de pijn, de mijne jeuken. Ik maak een afspraak bij de oogarts en vind het fijn dat ik er al binnen 2 weken terecht kan.
Tegen 16 u haal ik de kleindochter van school, we bespreken de plannen die we hebben voor hare verjaardag en ze vind alles oké . Later krijgen we het akkoord van hare papa en daarmee staat onze deal vast.
Als de 2 later samen doorrijden stap ook ik in de wagen en rij naar mijn moeder die in het ziekenhuis ligt. Trots laten de verpleegster en mijn moeder zien dat ze alweer kan stappen, ze doet me denken aan een kind wanneer ze aan één hand stapt met de verpleegster, voetje per voetje maar ze doet het ! Later verteld ze me dat ze in haar bed altijd is blijven oefenen met haar voeten en handen te bewegen, als ik haar zeg dat ze goed bezig is kijkt ze tevreden voor zich uit blij dat deze sportieveling zegt dat ze goed is. Ik op mijn beurt ben tevreden dat ze weer de oude word, het was even kantje , boordje maar nu gaat ze weer de goeie kant op. Gelukkig maar!..
Geanimeerd luister ik en geef commentaar terwijl ik de baan probeer te volgen, probeer want ik vind dit een erg moeilijke baan om te rijden, d'r is niet genoeg licht en de bochten liggen vreemd om deze te nemen in het donker. En dan ineens schrik ik mij een ongeluk , plots duikt er een fietser op vanuit het niets terwijl die gewoon reglementair op de baan rijd en zich ook gekleed heeft om zichtbaar te zijn. Ik ben erg geschrokken omdat ik hem echt niet gezien had ik moest er "whoow" van zeggen, er was geen gevaar voor de fietser maar ik ben van slag en sluit mijn gehoor af van mijne collega. Wanneer ik besef dat hij tegen me praat hoor ik dat ik te ver gereden ben op dat punt waar hij normaal uitstapt. Vriendelijk vraagt hij me of dat ik geen brilletje nodig heb, hij gebruikt de ik-vorm en verteld me dat hij ook moeite had in bepaalde situaties en dat hij mijn situatie herkend in de zijne. Lief kijkt hij me aan terwijl hij me duidelijk maakt dat het niet juist zit met mijn zicht.Als hij uitstapt bedenk ik me dat dit de laatste keer was en hij volgende week weer met de andere collega kan meerijden die wel goed ziet, nog een week later gaat hij terug studeren, hij wil opvoeder worden en ik weet zeker dat dit de perfecte job voor hem gaat zijn!
Ik vervolg mijn weg, werk mijn klantje van die dag af en thuisgekomen stap ik gelijk op mijne fiets om naar de brillenwinkel te rijden. Mijn besluit om een nieuwe bril te kopen staat vast, nu liep alles goed af met de fietser maar de volgende keer plakt hij misschien tegen mijne wagen en al dat bloed wegwassen is niet wat ik wil ! Ik word vriendelijk en beleefd begroet door een jongedame die mijn ogen wel wil testen.
Ik kijk haar aan terwijl ze het papiertje bestudeerd waarop te lezen staat wat mijn oogwaarden zijn , haar lichaamstaal verteld me dat het niet juist zit ineens staat ze op en beent naar achter, als ze terug komt adviseert ze me om toch een oogarts te contacteren want dat mijne oogdruk wel erg hoog is en ze me op die manier geen bril wil verkopen.
Ze geeft me een adres en telefoonnummer van een oogarts in de buurt en wanneer ik doorga zeg ik tot ziens want ik weet nu zeker dat ik een brilletje nodig heb en die ga ik bij haar kopen want haar eerlijkheid moet beloond worden.
Thuisgekomen zoek ik direct op internet naar de symptomen van teveel oogdruk en ik kan ze allemaal thuisbrengen behalve de pijn, de mijne jeuken. Ik maak een afspraak bij de oogarts en vind het fijn dat ik er al binnen 2 weken terecht kan.
Tegen 16 u haal ik de kleindochter van school, we bespreken de plannen die we hebben voor hare verjaardag en ze vind alles oké . Later krijgen we het akkoord van hare papa en daarmee staat onze deal vast.
Als de 2 later samen doorrijden stap ook ik in de wagen en rij naar mijn moeder die in het ziekenhuis ligt. Trots laten de verpleegster en mijn moeder zien dat ze alweer kan stappen, ze doet me denken aan een kind wanneer ze aan één hand stapt met de verpleegster, voetje per voetje maar ze doet het ! Later verteld ze me dat ze in haar bed altijd is blijven oefenen met haar voeten en handen te bewegen, als ik haar zeg dat ze goed bezig is kijkt ze tevreden voor zich uit blij dat deze sportieveling zegt dat ze goed is. Ik op mijn beurt ben tevreden dat ze weer de oude word, het was even kantje , boordje maar nu gaat ze weer de goeie kant op. Gelukkig maar!..
Reacties