Afscheid van mijn broer...Rust zacht lieve broer....
De tweelingkleinzonen en ik liggen nog te slapen als ik tel krijg, verward druk ik de telefoon uit maar direct er na rinkelt hij opnieuw. Het is een nummer dat niet in mijne telefoon staat en wanneer ik mezelf aanmeld hoor ik iemand zeggen dag tante Moni en ik weet gelijk dat het mis is ...en het is ook mis...
De stem aan de andere kant van de lijn kan ik niet thuisbrengen, ik hoor hem zeggen dat zijn vader overleden is en hij verteld me hoe het gebeurde maar niks dringt door...ik kan alleen maar zeggen ja en ik leef met u mee maar ik begrijp helemaal niet wat er gezegd word en ik ben helemaal niet mee als we toe leggen
Ik sta samen met de jongens op en even later word er gebeld met de tel van mijn broer, als ik afneem zeg ik hallo en de naam van mijn broer, ik word gelijk verbeterd en mijn neef zegt zijne naam en dan valt alles op z'n plaats...mijn broer is vannacht overleden, het gebeurde plotseling en heel onverwacht na een etentje met zijn vrienden kreeg hij een hartaderbreuk en reanimeren hielp niet meer...
Het duizelt me ik vat het niet, mijne broer was toch gezond ? De jongens voelen mijn onrust maar als mijne zoon vraagt om ze eerder te komen halen weiger ik. Ze zijn nog moe van gisteren en wat zeurderig maar ik vind troost als ik ze knuffel en we dicht tegen elkaar aan naar tv kijken. Hun aanwezigheid houd me bezig en hun vraag om aandacht geeft me verstrooiing maar altijd is mijn broer op de achtergrond in mijn gedachten...
Mijn broer gaf me geregeld als baby een papfles, hij leerde me lopen en toen ik 2 jaar was zag mijn moeder zich verplicht om me naar de kleuterschool te brengen, ik wou net als mijn broer naar school toe gaan, ik begon te huilen als hij naar school vertrok en stopte pas als hij weer terug thuis kwam. Nog later leerde hij me fietsen.Tijdens mijne jeugd liep ik dikwijls mijn broer achterna, hij was mijn grote voorbeeld. Later toen motorrijden ook net als bij hem mijn passie werd wou hij dat we samen een ritje gingen doen, na de rit wees hij me vaderlijk op de dingen die ik nog kon verbeteren maar ik kreeg zijn goedkeuring, ik voelde me trots en stoer tegelijk...
Toen mijn ouders scheiden is ons gezin uit elkaar gerukt mijn 3 broers en mijn zus trouwden binnen het jaar na de scheiding en ik bleef alleen achter bij mijn moeder De wegen tussen mijn broers, mijn zus en mij liepen niet parallel en soms zag ik hen maandenlang niet ook mijne broer niet maar als er iets gebeurde moest ik er maar ene bellen en stond hij gelijk voor me klaar alsof we elkaar dagelijks zagen. Niet alleen voor mij, toen mijn zus op latere leeftijd leerde autorijden leerde hij ook haar de kneepjes van het vak en toen ze slaagde in haar rijexamen straalde de trots op zijn gezicht. Zijn schoonfamilie kon ook steeds op hem rekenen, hij was iedereen zijne vriend groot en klein , oud of jong iedereen zag hem graag ...
Mijn moeder kon er ook steevast op rekenen, telkens er iets was belde ze hem en vijf min later stond hij daar om haar probleem op te lossen, jarenlang samen met zijn vrouw hielpen ze mijn moeder waar ze konden en regelde ze alles voor haar Mijn moeder zei ook geen twee zinnen zonder zijne naam te noemen , hare zoon wist alles , hare zoon kon alles, hare zoon was alles en nu moesten we haar vertellen dat hare zoon was heengegaan...
Ik spreek samen met mijn zus af aan het revalidatiecentrum waar mijn moeder momenteel verblijft, ik ben nog thuis als ik een sms krijg van de zus, de zus en ik zijn niet bepaald twee handen op éne buik maar als ze schrijft dat ze niet durft te rijden in dit noodweer stel ik voor om haar te komen halen, als ik haar eethuisje binnenstap komt ze naar me toe met een betraand gezichtje dat me zonder woorden verteld dat er al veel traantjes gevloeid zijn, ik trek haar tegen me aan en al de misverstanden aan de kant schuivend geef ik haar ne warme gemeende knuffel, we vertrekken samen op weg naar ons moeder...
In de auto praten we over ons familie, onze kinderen en dat we buiten een verre broer waar we geen van allen contact mee hebben alleen elkaar nog maar hebben, we spreken af dat we het van nu af beter gaan doen dan de voorgaande jaren. In het revalidatiecentrum gaan we langs bij de verpleegsterpost, mijn zus belde eerder op de dag naar hen en ze beloofde om verpleging in de buurt te houden als we het zouden vertellen aan ons moeder. We vinden een verpleegster en gaan op zoek naar ons moeder die ergens in een ontspanningskamer zit te lezen. De verpleegster stuurt ons terug naar de verpleegsterpost en zij komt dan achterna met ons moeder zodat we het haar daar kunnen vertellen zonder anderen er bij.
Als we samen terug op weg gaan worden mijn benen slap en voel ik angst om wat er komen gaat en net zoals ik de tweelingkleinzonen soms zie doen als ze onzeker zijn wil ik de hand van mijn zus nemen in een drang van samen kunnen we het aan . Ik verbijt mezelf en stil wachten we aan de post op de verpleegster en ons moeder. Mijn moeder lacht als ze me herkent en mijn hartje breekt, ik ga op mijn knieën voor de rolstoel zitten neem haar hand in de mijne en vertel haar dat we niet zo'n goed nieuws hebben voor haar, vragend en afwachtend kijkt ze me aan en ik vertel haar dat haar zoon vannacht is overleden. Ongeloof ...haat...verbijstering...afwering...en een groot verdriet tekenen zich af op haar gelaat, samen met enkele verpleegsters proberen we haar rustig te krijgen terwijl we allemaal heel goed begrijpen wat er allemaal door haar heengaat, terwijl de tranen over mijn wangen lopen druk ik haar tegen me aan terwijl mijn zus huilend op haar knieën haar handen streelt, we zitten allemaal gevangen in ons verdriet maar voor mijn moeder die haar derde kind afgeeft is dit ondragelijk...
Mijn moeder krijgt iets kalmerend en als ze wat rustiger is wil ze graag naar haar kamer, ze vind het goed dat wij haar klaarmaken voor de nacht en dan wil ze alleen zijn om haar verdriet dat ze nooit een plaatske zal kunnen geven wat te laten zakken. Samen gaan we naar ons moeder haar huis waar we de kat eten geven, de kat kijkt ons niet begrijpend aan hij verwacht mijne broer maar eet toch zijn bakje leeg dat mijn zus voor hem klaarzet.
Als ik mijn zus terug afzet voor haar eethuisje rij ik naar huis , stil denkend aan mijn broer die me zoveel dingen leerde , rust zacht lieve broer...
De stem aan de andere kant van de lijn kan ik niet thuisbrengen, ik hoor hem zeggen dat zijn vader overleden is en hij verteld me hoe het gebeurde maar niks dringt door...ik kan alleen maar zeggen ja en ik leef met u mee maar ik begrijp helemaal niet wat er gezegd word en ik ben helemaal niet mee als we toe leggen
Ik sta samen met de jongens op en even later word er gebeld met de tel van mijn broer, als ik afneem zeg ik hallo en de naam van mijn broer, ik word gelijk verbeterd en mijn neef zegt zijne naam en dan valt alles op z'n plaats...mijn broer is vannacht overleden, het gebeurde plotseling en heel onverwacht na een etentje met zijn vrienden kreeg hij een hartaderbreuk en reanimeren hielp niet meer...
Het duizelt me ik vat het niet, mijne broer was toch gezond ? De jongens voelen mijn onrust maar als mijne zoon vraagt om ze eerder te komen halen weiger ik. Ze zijn nog moe van gisteren en wat zeurderig maar ik vind troost als ik ze knuffel en we dicht tegen elkaar aan naar tv kijken. Hun aanwezigheid houd me bezig en hun vraag om aandacht geeft me verstrooiing maar altijd is mijn broer op de achtergrond in mijn gedachten...
Mijn broer gaf me geregeld als baby een papfles, hij leerde me lopen en toen ik 2 jaar was zag mijn moeder zich verplicht om me naar de kleuterschool te brengen, ik wou net als mijn broer naar school toe gaan, ik begon te huilen als hij naar school vertrok en stopte pas als hij weer terug thuis kwam. Nog later leerde hij me fietsen.Tijdens mijne jeugd liep ik dikwijls mijn broer achterna, hij was mijn grote voorbeeld. Later toen motorrijden ook net als bij hem mijn passie werd wou hij dat we samen een ritje gingen doen, na de rit wees hij me vaderlijk op de dingen die ik nog kon verbeteren maar ik kreeg zijn goedkeuring, ik voelde me trots en stoer tegelijk...
Toen mijn ouders scheiden is ons gezin uit elkaar gerukt mijn 3 broers en mijn zus trouwden binnen het jaar na de scheiding en ik bleef alleen achter bij mijn moeder De wegen tussen mijn broers, mijn zus en mij liepen niet parallel en soms zag ik hen maandenlang niet ook mijne broer niet maar als er iets gebeurde moest ik er maar ene bellen en stond hij gelijk voor me klaar alsof we elkaar dagelijks zagen. Niet alleen voor mij, toen mijn zus op latere leeftijd leerde autorijden leerde hij ook haar de kneepjes van het vak en toen ze slaagde in haar rijexamen straalde de trots op zijn gezicht. Zijn schoonfamilie kon ook steeds op hem rekenen, hij was iedereen zijne vriend groot en klein , oud of jong iedereen zag hem graag ...
Mijn moeder kon er ook steevast op rekenen, telkens er iets was belde ze hem en vijf min later stond hij daar om haar probleem op te lossen, jarenlang samen met zijn vrouw hielpen ze mijn moeder waar ze konden en regelde ze alles voor haar Mijn moeder zei ook geen twee zinnen zonder zijne naam te noemen , hare zoon wist alles , hare zoon kon alles, hare zoon was alles en nu moesten we haar vertellen dat hare zoon was heengegaan...
Ik spreek samen met mijn zus af aan het revalidatiecentrum waar mijn moeder momenteel verblijft, ik ben nog thuis als ik een sms krijg van de zus, de zus en ik zijn niet bepaald twee handen op éne buik maar als ze schrijft dat ze niet durft te rijden in dit noodweer stel ik voor om haar te komen halen, als ik haar eethuisje binnenstap komt ze naar me toe met een betraand gezichtje dat me zonder woorden verteld dat er al veel traantjes gevloeid zijn, ik trek haar tegen me aan en al de misverstanden aan de kant schuivend geef ik haar ne warme gemeende knuffel, we vertrekken samen op weg naar ons moeder...
In de auto praten we over ons familie, onze kinderen en dat we buiten een verre broer waar we geen van allen contact mee hebben alleen elkaar nog maar hebben, we spreken af dat we het van nu af beter gaan doen dan de voorgaande jaren. In het revalidatiecentrum gaan we langs bij de verpleegsterpost, mijn zus belde eerder op de dag naar hen en ze beloofde om verpleging in de buurt te houden als we het zouden vertellen aan ons moeder. We vinden een verpleegster en gaan op zoek naar ons moeder die ergens in een ontspanningskamer zit te lezen. De verpleegster stuurt ons terug naar de verpleegsterpost en zij komt dan achterna met ons moeder zodat we het haar daar kunnen vertellen zonder anderen er bij.
Als we samen terug op weg gaan worden mijn benen slap en voel ik angst om wat er komen gaat en net zoals ik de tweelingkleinzonen soms zie doen als ze onzeker zijn wil ik de hand van mijn zus nemen in een drang van samen kunnen we het aan . Ik verbijt mezelf en stil wachten we aan de post op de verpleegster en ons moeder. Mijn moeder lacht als ze me herkent en mijn hartje breekt, ik ga op mijn knieën voor de rolstoel zitten neem haar hand in de mijne en vertel haar dat we niet zo'n goed nieuws hebben voor haar, vragend en afwachtend kijkt ze me aan en ik vertel haar dat haar zoon vannacht is overleden. Ongeloof ...haat...verbijstering...afwering...en een groot verdriet tekenen zich af op haar gelaat, samen met enkele verpleegsters proberen we haar rustig te krijgen terwijl we allemaal heel goed begrijpen wat er allemaal door haar heengaat, terwijl de tranen over mijn wangen lopen druk ik haar tegen me aan terwijl mijn zus huilend op haar knieën haar handen streelt, we zitten allemaal gevangen in ons verdriet maar voor mijn moeder die haar derde kind afgeeft is dit ondragelijk...
Mijn moeder krijgt iets kalmerend en als ze wat rustiger is wil ze graag naar haar kamer, ze vind het goed dat wij haar klaarmaken voor de nacht en dan wil ze alleen zijn om haar verdriet dat ze nooit een plaatske zal kunnen geven wat te laten zakken. Samen gaan we naar ons moeder haar huis waar we de kat eten geven, de kat kijkt ons niet begrijpend aan hij verwacht mijne broer maar eet toch zijn bakje leeg dat mijn zus voor hem klaarzet.
Als ik mijn zus terug afzet voor haar eethuisje rij ik naar huis , stil denkend aan mijn broer die me zoveel dingen leerde , rust zacht lieve broer...
Reacties
Ik zou zeggen veel sterkte, maar adviseer,laat je tranen rollen door je verdriet.
Neem je tijd om te rauwen, je kan dit niet forceren.
Maar de herinneringen aan je broer zullen altijd blijven