Ik ben ne werkmens...
Sinds november werk ik zowel full time s'nachts en full time overdag. Donderdag loopt mijn wekkerke af om 20u45 en terwijl ik uit mijn bed stap bedenk ik me dat dit alweer de laatste nacht van de week is. De tijd raast voorbij, ik begin op zondagavond , ik zucht en het is ineens vrijdagmiddag en mijn weekend kan beginnen.
Na mijn douchke donderdag maak ik mijn schoofzak voor de nacht, ga nog even op de pc en dan is het tijd om te starten. In de wagen zing ik luidkeels" i can't live", een liedje dat al wekenlang door mijne kop speelt samen met "la ballade".
Aangekomen spoed ik mij naar de refter waar ik iedereen begroet en vriendelijk word terug gegroet, de rokers zitten nog beneden en die zal ik later zien. Ik voel mij hier goed, iedereen is vriendelijk en ik voel me gewaardeerd en gerespecteerd en ik neem plaats op mijn vaste plekje. Alleen aan mijn tafel heb ik alle vrijheid om rustig mijne gsm na te kijken op berichtjes en meldingen.
Dan is het tijd om naar mijn werkplek te gaan, daar aan gekomen voel ik me verstoord, de vorige ploeg heeft enorm veel stress bij, ik zie mensen lopen achter hun karretje om dit af te werken, ik word rakelings voorbij gestoken langs alle kanten. Ik voel me gedesoriënteerd, begrijp niet wat er aan de hand is en probeer mezelf in deze chaos te plaatsen, ik neem mijn karretje en een scanner zodat ook ik aan de slag kan.
Ik voel en zie de agressie van de andere ploeg terwijl ze haastig hun karretje in de lift duwen in een poging zo snel mogelijk naar huis te kunnen. Zelf mogen we niet in de lift en ik neem de trap, boven aangekomen is de lift al gearriveerd en een dame van de andere ploeg trekt met veel geweld mijn karretje uit de lift, ik spring haastig uit de weg zodat ik dit niet in mijn maag krijg en bekijk de dame redelijk vuil aan die zich op haar beurt verontschuldigd. Verward neem ik haar excuses aan en vervolg mijn weg, aangeslagen door al de stress en de drukte.
Dan zie ik een bekend gezicht achter een karretje van mijn eigen ploeg en vraag hem verbijsterd wat er allemaal aan de hand is want dit zag ik nog nooit... Hij verteld me dat de vorige ploeg hun limiet niet haalde en dat hen gevraagd werd om een half uurtje langer te werken zodat ze terug bij waren. Opgelucht dat deze situatie gene hele nacht gaat duren sluit ik mij af van het hele gebeuren en vervolg mijn weg ondertussen neem ik artikels uit de containers scan ze in en leg ze in mijn karretje. Na een half uurtje keert de rust weer op de werkplek, voel ik me weer thuis en neuriënd maak ik mijn opdracht af.
Beneden aangekomen zie ik onze ploegverantwoordelijke en vraag in mijn beste engels : no stress anymore? Hij schud vastberaden nee met een uitdrukking op zijn gezicht waarom zoveel stress in Godsnaam nodig is en dit bij hem niet aan de orde is en ook nooit aan de orde zal zijn , gerustgesteld verander ik van karretje en neem de juiste weg om bij de artikels te komen die ik moet verzamelen.Ik vind het werk als orderpicker leuk, het lijkt een beetje op winkelen en dat is helemaal mijne dada. Rustig kalm en beheerst scan ik mijn artikels in begroet de collega's die ik tegenkom in de gangen en maak af en toe een kort praatje met hen .
Een engelssprekende man die altijd voor me klaarstaat en me steeds helpt wijst op mijn schoenen en vraagt me waarom ik hakken draag en of dat het wel lukt zo de hele nacht, ik vertel hem de reden en dat ik een ander paar schoenen mee heb voor als ik wat platter wil lopen.Het is ook makkelijker voor mij om bij de bovenste doos te komen als ik wat groter ben en voldaan over deze informatie vervolgt hij zijn weg.
Dan kom ik mijne Afrikaanse vriend tegen, hij lacht atijd en is altijd goed gezind, hij gaat met zijn hand in zijn zak en haalt een paar snoepjes boven waaruit ik er eentje mag kiezen, ik doe hetzelfde voor hem met mijn heupzakje en we gniffelen beide om zoveel kinderlijke blijheid en vrolijk gaan we verder.
Als mijn opdracht gedaan is rij ik met mijn volle kar naar de plaats waar ik ze moet stallen, onderweg kom ik de ploegverantwoordelijke tegen die me zegt dat ik naar de packing mag! Dat is leuk ! Daar staan 2 van mijn werkvriendinnetjes en ik word blij begroet , vrolijk groet ik terug en maak mijn plaats klaar om te starten. Bij één van mijn werkvriendinnetjes schalt er muziek uit de radio, we mogen onze radio meenemen en de muziek spelen die we zelf willen horen en zo hoor je verschillende soorten muziek in het hele fabriek. Mijn werkvriendinnetjes zijn jong en het is niet het soort muziek dat ik zelf zou kiezen maar het stoort me niet, het ritme van de muziek zweept je op en we werken in een stevig tempo door om zoveel mogelijk pakjes weg te werken.
Tijdens mijn werk ben ik gene prater maar als ik begin gaan te praten dan zwijg ik ook niet meer en zo kon het gebeuren dat ik mij omdraai naar mijn vriendinneke, mijn werk laat voor wat het is en druk tegen haar begin te praten over de dingen die ik dit weekend ga doen. Als ik haar verontschuldigend zie lachen naar iemand achter mijne rug draai ik me om en kijk ik een lachende ploegverantwoordelijke aan, oeps...betrapt !
Hij duwt me 2 papieren onder mijne neus waar onze werkprocenten op staan en legt me uit dat de ene van gisteren was en de andere van vandaag. Ik grijp naar mijn leesbrilletje, bekijk de resultaten en zonder ook maar even bescheidenheid te tonen vertel ik hem dat ik dat niet slecht doe. Terwijl hij de papieren terug bij elkaar pakt zegt hij; no, it's very good ! ik ga blij weer aan de slag , draai me nog ene keer om naar mijn vriendinnetje om te zeggen dat het leuk is dat ze komen zeggen dat je je werk goed doet en dat je dan de neiging hebt om nog veel harder te gaan.
Om zes uur trek ik mijne jas aan roep in't algemeen bye bye en ben ik er vandoor , vandaag hoef ik niet meer te werken voor mijn full time dagwerk, mijn weekend begint en ik rij naar huis op de tonen van "la ballade des gens heureux"
Na mijn douchke donderdag maak ik mijn schoofzak voor de nacht, ga nog even op de pc en dan is het tijd om te starten. In de wagen zing ik luidkeels" i can't live", een liedje dat al wekenlang door mijne kop speelt samen met "la ballade".
Aangekomen spoed ik mij naar de refter waar ik iedereen begroet en vriendelijk word terug gegroet, de rokers zitten nog beneden en die zal ik later zien. Ik voel mij hier goed, iedereen is vriendelijk en ik voel me gewaardeerd en gerespecteerd en ik neem plaats op mijn vaste plekje. Alleen aan mijn tafel heb ik alle vrijheid om rustig mijne gsm na te kijken op berichtjes en meldingen.
Dan is het tijd om naar mijn werkplek te gaan, daar aan gekomen voel ik me verstoord, de vorige ploeg heeft enorm veel stress bij, ik zie mensen lopen achter hun karretje om dit af te werken, ik word rakelings voorbij gestoken langs alle kanten. Ik voel me gedesoriënteerd, begrijp niet wat er aan de hand is en probeer mezelf in deze chaos te plaatsen, ik neem mijn karretje en een scanner zodat ook ik aan de slag kan.
Ik voel en zie de agressie van de andere ploeg terwijl ze haastig hun karretje in de lift duwen in een poging zo snel mogelijk naar huis te kunnen. Zelf mogen we niet in de lift en ik neem de trap, boven aangekomen is de lift al gearriveerd en een dame van de andere ploeg trekt met veel geweld mijn karretje uit de lift, ik spring haastig uit de weg zodat ik dit niet in mijn maag krijg en bekijk de dame redelijk vuil aan die zich op haar beurt verontschuldigd. Verward neem ik haar excuses aan en vervolg mijn weg, aangeslagen door al de stress en de drukte.
Dan zie ik een bekend gezicht achter een karretje van mijn eigen ploeg en vraag hem verbijsterd wat er allemaal aan de hand is want dit zag ik nog nooit... Hij verteld me dat de vorige ploeg hun limiet niet haalde en dat hen gevraagd werd om een half uurtje langer te werken zodat ze terug bij waren. Opgelucht dat deze situatie gene hele nacht gaat duren sluit ik mij af van het hele gebeuren en vervolg mijn weg ondertussen neem ik artikels uit de containers scan ze in en leg ze in mijn karretje. Na een half uurtje keert de rust weer op de werkplek, voel ik me weer thuis en neuriënd maak ik mijn opdracht af.
Beneden aangekomen zie ik onze ploegverantwoordelijke en vraag in mijn beste engels : no stress anymore? Hij schud vastberaden nee met een uitdrukking op zijn gezicht waarom zoveel stress in Godsnaam nodig is en dit bij hem niet aan de orde is en ook nooit aan de orde zal zijn , gerustgesteld verander ik van karretje en neem de juiste weg om bij de artikels te komen die ik moet verzamelen.Ik vind het werk als orderpicker leuk, het lijkt een beetje op winkelen en dat is helemaal mijne dada. Rustig kalm en beheerst scan ik mijn artikels in begroet de collega's die ik tegenkom in de gangen en maak af en toe een kort praatje met hen .
Een engelssprekende man die altijd voor me klaarstaat en me steeds helpt wijst op mijn schoenen en vraagt me waarom ik hakken draag en of dat het wel lukt zo de hele nacht, ik vertel hem de reden en dat ik een ander paar schoenen mee heb voor als ik wat platter wil lopen.Het is ook makkelijker voor mij om bij de bovenste doos te komen als ik wat groter ben en voldaan over deze informatie vervolgt hij zijn weg.
Dan kom ik mijne Afrikaanse vriend tegen, hij lacht atijd en is altijd goed gezind, hij gaat met zijn hand in zijn zak en haalt een paar snoepjes boven waaruit ik er eentje mag kiezen, ik doe hetzelfde voor hem met mijn heupzakje en we gniffelen beide om zoveel kinderlijke blijheid en vrolijk gaan we verder.
Als mijn opdracht gedaan is rij ik met mijn volle kar naar de plaats waar ik ze moet stallen, onderweg kom ik de ploegverantwoordelijke tegen die me zegt dat ik naar de packing mag! Dat is leuk ! Daar staan 2 van mijn werkvriendinnetjes en ik word blij begroet , vrolijk groet ik terug en maak mijn plaats klaar om te starten. Bij één van mijn werkvriendinnetjes schalt er muziek uit de radio, we mogen onze radio meenemen en de muziek spelen die we zelf willen horen en zo hoor je verschillende soorten muziek in het hele fabriek. Mijn werkvriendinnetjes zijn jong en het is niet het soort muziek dat ik zelf zou kiezen maar het stoort me niet, het ritme van de muziek zweept je op en we werken in een stevig tempo door om zoveel mogelijk pakjes weg te werken.
Tijdens mijn werk ben ik gene prater maar als ik begin gaan te praten dan zwijg ik ook niet meer en zo kon het gebeuren dat ik mij omdraai naar mijn vriendinneke, mijn werk laat voor wat het is en druk tegen haar begin te praten over de dingen die ik dit weekend ga doen. Als ik haar verontschuldigend zie lachen naar iemand achter mijne rug draai ik me om en kijk ik een lachende ploegverantwoordelijke aan, oeps...betrapt !
Hij duwt me 2 papieren onder mijne neus waar onze werkprocenten op staan en legt me uit dat de ene van gisteren was en de andere van vandaag. Ik grijp naar mijn leesbrilletje, bekijk de resultaten en zonder ook maar even bescheidenheid te tonen vertel ik hem dat ik dat niet slecht doe. Terwijl hij de papieren terug bij elkaar pakt zegt hij; no, it's very good ! ik ga blij weer aan de slag , draai me nog ene keer om naar mijn vriendinnetje om te zeggen dat het leuk is dat ze komen zeggen dat je je werk goed doet en dat je dan de neiging hebt om nog veel harder te gaan.
Om zes uur trek ik mijne jas aan roep in't algemeen bye bye en ben ik er vandoor , vandaag hoef ik niet meer te werken voor mijn full time dagwerk, mijn weekend begint en ik rij naar huis op de tonen van "la ballade des gens heureux"
Reacties