corona...

Ik word wakker zonder wekker, het coronavirus treft mij ook, ik ben niet ziek ,gelukkig, maar wel gedwongen thuis van mijn werk en dat maakt dat ik een overschot van tijd heb waar ik net zoals zovelen op de moment niets mee weet te doen...

Als ik mijn ontbijt op heb maak ik me klaar om naar de winkel te gaan, de stilte op de straat maakt me stil bedroefd , mensen op de straat vermijden niet alleen fysiek contact ook oogcontact word vermeden uit angst om de ziekte te krijgen...

Onderweg zie ik witte lakens buiten hangen uit solidariteit voor de verpleging en ik besluit als ik thuiskom ook een laken buiten te hangen. Die mensen verdienen een pluim voor hun inzet met gevaar op besmetting...

De frisse koelte van de buitenlucht doet me goed maar toch blijft mijn gemoed bedrukt, ik lees corona ,adem corona , zie corona, voel corona , denk corona en hoewel ik nog steeds niet bang ben voor de ziekte sta ik er wel mee op en ga ik er mee slapen. Mijn gedachten zijn steeds bij de mensen die ziek zijn of risicopersonen zijn en ik hoop uit de grond van mijn hart dat ze genezen of de ziekte niet krijgen...

Bij de winkel ben ik gedwongen om te wachten voor ik met een vooraf ontsmet karretje de winkel in mag rijden, terwijl ik de nodige afstand hou maak ik een praatje met het meisje dat de karretjes ontsmet, ik heb te doen met haar het is helemaal niet warm buiten maar ze staat er toch maar terwijl ze me vriendelijk te woord staat...

In de winkel zelf zie ik mensen die worstelen met 2 karretjes ipv 1 en mijn gedachten gaan naar de rij wachtenden buiten die in de kou staan te wachten omdat er teveel karretjes binnen zijn.In tijden van nood leert men de mensen kennen...

Terug naar huis loop ik achter een koppeltje, de vrouw kijkt een paar keer om en ik voel me bijna gedwongen om te zeggen dat ik hen niet volg maar gewoon dezelfde kant uit moet, ik zwijg want ik heb evenveel recht om daar te stappen maar ik voel me stil bedroefd omdat niks meer is zoals het was, al het spontane is verdwenen in het dagelijkse leven...

Als ik weer thuis ben hang ik een wit laken op mijn terras , ik ben de eerste in de straat maar zal waarschijnlijk niet de laatste zijn. Terwijl ik mijn laken ophang denk ik stil aan de verplegende mensen maar toch hoewel die een enorme pluim verdienen vind ik het allemaal niet zo eerlijk..er zijn tig mensen die zich inzetten in deze moeilijke tijden en daar word niet over gesproken terwijl ook zij zich belangeloos inzetten. Dankzij die mensen kan ik naar de winkel en hoef ik geen honger te lijden, ik ontvang nog altijd post en ook de vuilkar rijd nog steeds. Dankbaar en nederig voor al die mensen die zich inzetten speld ik mijn laken vast...

Mijn moeder belde om me te zeggen dat ze een bezoekstop heeft en we voorlopig alleen maar kunnen telefoneren en ik ben bijna jaloers op degene die haar mogen bevoorraden maar ik begrijp het en respecteer de situatie , ik zal haar ne keer meer bellen zodat de eenzaamheid haar niet teveel word in deze voor haar ook moeilijke periode...

Straks mag ik mijn kleindochter ophalen , ik mag haar niet begroeten met een kus, ik mag haar niet knuffelen en dat zal ik respecteren maar ik zal blij zijn met haar gezelschap en voldoende afstand houden terwijl ik naar hare babbel zal luisteren want ook zij zal haar verhaal over het virus willen doen. Ik zoek koortsachtig naar een begroeting die voldoende afstand bewaard en haar toch aan het lachen zal maken zodat ze merkt dat lachen nog kan en mag in deze ernstige tijden ...