Mijn eerste ijsje dit seizoen...

Mijne wekker loopt af om 7 uur, vandaag moet ik naar Antwerpen naar een oude man die ik zo wat links en rechts help. Vooral nu, hij komt enkel buiten om zijn eten gaan te halen in het zorgcentrum en dat word door het raam  aangegeven. Waar dat hij vroeger nog eens een babbeltje had terwijl hij met een paar vaste mensen aan een tafeltje in het centrum zijn eten gezamenlijk op at, daar keert hij nu eenzaam en alleen terug huiswaarts. Zoals zoveel mensen is hij ook getroffen door het virus maar zonder familie en niet meer zoveel vrienden op die leeftijd denk ik dat het dubbel hard aankomt .Doch aanvaart hij alles heel gelaten, ik heb die nog nooit één keer horen klagen van al die jaren dat ik hem ken en ook nu in deze periode krijg ik geen enkele klacht.

Ik geraak niet zo goed uit mijn bed maar nog voor ik in de badkamer ben weet ik al dat dit een fietsdag word, ik voel me goed ! Ik voel me lenig ! Ik voel me strak ! Dat laatste ben ik niet echt maar een goed gevoel is alles .

Nadat ik de boodschappen voor de man in mijn fietstassen geladen heb ben ik weg en vrijwel meteen zit ik goed op mijne fiets, mijn buikje hangt nog wel wat in de weg maar ik hoop dat het binnen een paar weken wat geslonken is .Het fietsen gaat mij verrassend goed af , ik zit op hetzelfde tijdschema als vroeger en ik vraag mezelf af waarom dat ik er toch zo bang voor was ?

Onderweg denk ik na en passeren verschillende onderwerpen mijn gedachten, ineens moet ik aan mijn zwemvriendinnetjes denken, ik verlang er naar om terug gaan te zwemmen en tijdens het baantjes zwemmen te luisteren naar hun verhalen en vervolgens ook mijn verhaal te vertellen, wat mis ik die meiden!

De dorpjes naar Antwerpen toe volgen zich snel op en 1,5 uur later ben ik in Antwerpen, zoals vanouds springt elk licht op rood als ik er aankom en verlies ik een hoop tijd en 10 min te laat stap ik bij de oude man binnen.

Mijn boodschappen worden uitgeladen, alles word verrekend en dan doe ik wat klusjes die hij zelf niet meer kan. Hij is niet zo onder de indruk dat ik met de fiets ben maar hij kijkt allang niet meer op als ik hem  over één van mijn sportprestaties vertel, doch weet ik ook zonder woorden dat hij respect heeft voor de dingen die ik doe, hij zegt het alleen niet.

Na de oude man ben ik afgesproken met de pilotenvriend en als ik toekom op de plaats waar we afspreken zie ik jaloers iemand lopen met een ijsje. Ik ben direct alert en vastbesloten om te weten te komen waar de ijsjes vandaan komen. Als de vriend aangereden komt is ook hij akkoord met een ijsje en samen gaan we op zoek .We vragen het  een passant die ook al een ijsje vast heeft en terwijl de vriend voor me rijd zie ik meer en meer mensen lopen met een ijsje .Wanneer ik een super groot ijsje zie ontsnapt de WOW uit mijne mond voordat ik het besef.

Even later voel ik me als een kind wanneer ik de vrouw aanwijs welke bollen ik graag wil . We gaan op de Groenplaats op een bank zitten en zwijgend likken we aan de ijs. Hij smaakt overheerlijk en ik weet dit is mijn eerste dit seizoen maar zeker niet mijn laatste.

We fietsen wat door de stad en hij loodst me naar Het Zuid, de buurt daar is enorm verandert, ik woonde er jarenlang maar ken ze helemaal niet terug, er is werk van gemaakt en ten goede, het is echt mooi daar nu .

Na het afscheid fiets ik terug huiswaarts, ik neem me voor om op een rustig drafje naar huis te rijden wanneer ik thuis aankom heb ik 79,5 km op de teller staan. Tevreden stap ik in bad waar ik een hele tijd lui blijf inliggen, mijn dagje was in orde ...