Wie houd mij hier tegen ...

We zitten ondertussen in week 3 van lock down , en wanneer ik door mijn appartementje dwaal denk ik aan mijn moeder. Gisteren belde ik met haar en ze zit er wat door, zoals elk oudje mag ze nu geen bezoek en dat weegt. Ze probeert dat allemaal wel te begrijpen maar dat neemt niet weg dat ze eenzaam is nu en zich ook verveelt.

Ik had me voorgenomen om vandaag eens tot bij haar te fietsen maar ik word lui , het is een uur fietsen en dan weer een uur terug dat zie ik eigenlijk niet zo zitten terwijl ik nog niet zo lang geleden dagelijks zo ver fietste en nog veel verder ook . Maar de zin is er niet en ik kan mezelf niet gemotiveerd krijgen om zin te maken , toch voel ik me schuldig want ik wil naar mijn moeder...

En dan komt het ineens opzetten! Ik voel me opeens héél strijdlustig ! Ik heb nen auto !   Die staat hier zo maar in de garage en die ga ik nemen ! En ik weet dat we geen onnodige verplaatsingen mogen doen, maar mijn moeder is eenzaam en ik rijd er naar toe en er moet mij maar is ene politie tegenhouden en me vertellen dat het niet kan of niet mag, die gaat weerwoord krijgen , ik voel het  in de tippen van mijn tenen ! Wie houd me hier tegen ?

Onderweg koop ik 2 eclairs want ik wil er een gezellig onderonsje van maken en ze verwennen .

Ik parkeer mijne auto pal voor haar raam , neem de telefoon en bel haar op , als ze afneemt vertel ik haar dat ze naar de voorplaats moet komen en door de raam moet kijken . Natuurlijk is ze hare telefoon vergeten mee te pakken dat is ook omdat ze de bedoeling niet goed begrijp maar ik wacht geduldig tot ze weer terug is met hare telefoon .

Als ze weer terug is zie ik dat ze hare gsm vast heeft ipv de vaste telefoon maar dat is niet erg , ik verbreek de lijn met de vaste en als ik opkijk zie ik dat ze radeloos en een beetje in paniek me probeert te bellen , ik doe teken dat ze rustig moet worden en hare tel moet sluiten zodat ik haar kan bellen. Ik kom ineens op hare voice-mail, begrijp het niet maar zie dan dat ze praat in de telefoon, later zal ik horen dat ze net op dat moment telefoon kreeg van mijn kleindochter en dat ik daar even voor moest wijken maar dat is met plezier.

Na de kleindochter ben ik aan de beurt en vertel haar dat ik een eclair bij me heb voor haar , wanneer ik het zakje met de eclair op de stoep van haar deur leg voel ik me net een kat die haar buit deelt met haar baasje. Terug aan de raam gekomen zet ze zich in hare stoel en alsof ze alle dagen op die manier belt, doet ze hare uitleg terwijl ze me aankijkt . Ik leun op mijn gemak tegen mijne wagen en laat haar praten, ze is in haar element nu en dat telt.

Wanneer we later afscheid nemen en ik weer in mijn wagen stap zie ik haar lachen en ik weet dat ik en ook mijn kleindochter, haar vandaag gelukkig heb gemaakt, onderweg voel ik me voldaan, de onrust in me is verdwenen, de ontmoeting heeft mijne dag gekleurd en ik bedenk me wanneer ik nu word tegengehouden is er niets dat dit gevoel kan wegnemen wat de gevolgen van mijn uitje ook zijn dit gevoel maakt niemand meer stuk !

Terug in Herentals rijd ik langs de winkel waar ik ineens voor een paar dagen inkopen doe, morgen komen de jongens voor een weekend en dan is het beter om geen boodschappen te doen.
Thuis gaan de boodschappen meteen op hun plaats en gelukkig en voldaan kruip ik in mijn zeteltje met mijne laptop op mijn schoot ...