afscheid van mijn oude autoke...

 Maandagmorgen, ik heb om 7 u 's ochtends een afspraak bij de garagist, hij zou mijn autoke nakijken en er mee naar de keuring gaan .

Als ik om 10 u wakker word (ik ben nachtwerker) dan zie ik dat de garagist gebeld heeft, hij mist de inschrijvingspapieren die bij de auto horen. Dat is raar want ik raak die nooit aan ...

Dan blijkt dat ge voor een nieuwe distributieriem dat papier nodig hebt om de juiste riem te bestellen. Een telefoontje naar degene die de riem verving en ja hoor ! Het bewuste papier ligt daar ! Blij dat mijn probleem zo snel is opgelost bezorg ik mijne nieuwe garagist het formulier zodat de man zijn werk kan doen.

Ik kruip terug mijn bed in en enkele uren later heb ik weer een telefoonmelding van de garagist. Als ik hem terug bel begint hij gelijk met de woorden: ik heb geen goei nieuws en ik weet direct dat mijn autoke niet langer meer de baan op mag...

Bedroefd en verslagen probeer ik voor mezelf uit te zoeken hoe het nu verder moet. Mijn autoke was niet zomaar een autoke, ik kreeg hem enkele jaren terug van mijn dochter en dat maakte hem op zich al heel speciaal .

Het autoke was oud, dit jaar word hij 24 een jaar of 2 terug gaf ik hem samen met mijn kleinzonen een make-over voor zijne verjaardag. De kleinzonen kleefden trots de stickers die ik hen aangaf op zijn flanken en zo reed hij verder door het leven versiert met bloemekes, vlinders en poezen op zijn zij . De wimpers die ik hem gaf voor op de lampen was hij snel weer kwijt maar de rest is gebleven.

Vandaag maak ik een laatste rit met de wagen , ik rij heel bewust en vol genegenheid streel ik met mijne duim mijn stuur terwijl mijn gedachten afdwalen naar leuke episodes met de wagen.

Zo was er een rit naar de Ardennen met een toenmalige vriendin, De auto moest de berg op maar hij reed steeds langzamer, ik keek naar de passagier, de passagier keek naar mij en we proesten het samen uit. We zijn uiteindelijk boven geraakt maar we hadden nog een hele tijd plezier en ook nu lach ik luidop om de herinnering.

Van files hield de wagen niet, als hij in de file stond liep de temperatuurmeter gelijk rood aan van woede. Het enige wat ik kon doen was de verwarming hoog draaien zodat de motor niet oververhit zou raken , kan je je voorstellen ? 30 graden buiten en mijne auto blaasde warme lucht op de hoogste stand ! Ik maakte het meer dan eens mee ! 

Ik was fier op mijn autoke en vond het helemaal niet erg dat hem wat mankementen had. Hij heeft me nooit ene keer in de steek gelaten. Bij koud weer of bij lang stilstaan als ik de sleutel omdraaide startte hij meteen! Als ik zong in de wagen snorde hij over de wegen en de motor zong mee mijn lied.

De laatste tijd nadat de riem vervangen was voelde ik wel dat het hem niet meer goed ging. Hij had moeite om de 120 te halen op de autostrade en bij het optrekken aan de lichten ben ik meer dan eens geïrriteerd voorbij gestoken door chauffeurs die niet het geduld hadden om te wachten tot mijn autoke weer op dreef was . Mij kon het allemaal niet deren, het was mijn autoke en ik was er fier op, naar de Ardennen dat durfde ik niet meer aan maar hier in de buurt toerde ik graag met hem rond.

En nu is het verdict gevallen, hij is afgekeurd op de roest op de chassis en mag niet langer meer in het verkeer rijden. Ik begrijp dat het ook niet veilig is en veiligheid gaat voor alles.

Mijn laatste rit is teneinde en ik draai de parking van de garage op waar een andere auto op me wacht. Ik sluit hem een laatste keer af , streel hem nog ene keer over zijn dak en ik ben dankbaar voor de jaren dat ik hem had . Nog een foto als laatste herinnering aan het oude autoke dat ik van mijn dochter kreeg ....