Een hele groep...

 Het is zaterdag vandaag, mijn sociaal leven is zoals bij de meeste mensen volledig stilgevallen, deels omdat ik in verschillende mensen hunne bubbel niet pas, deels omdat er verschillende mensen niet in mijne bubbel passen en deels omdat het mij een beetje aan de moed ontbreekt om nog dingen te ondernemen omdat al de leuke dingen weggevallen zijn .Deels omdat sommige vrienden over de grens wonen en het moeilijk is om nu bij elkaar op visite te gaan.

Bij velen en ook bij mij breekt de eenzaamheid door, de virus heeft niet alleen veel doden en zieken gemaakt. De virus dwingt je eveneens om stil te staan bij je eigen leven. De eenzaamheid spoort je aan om je leven te overlopen, kleine dingen méér te waarderen en meer simpeler gaan te leven, terug naar de basic en beseffen dat je altijd jezelf nog hebt om mee op te trekken.

Vanuit dat idee vertrek ik vandaag voor een wandeling die ik toevallig tegenkwam op internet. Ze voert me naar Assent waar ik mijn auto netjes parkeer aan de kerk.

Ik zit vrijwel gelijk op een bospad en hoewel ik  de auto's hoor die over de autostrade denderen stoort het lawaai me niet en loop ik rustig door. Mijne voet heeft last van artrose en stilletjes hoop ik dat de beweging de pijn wegneemt.

Het zonnetje schijnt en in gedachten passeer ik vele vrienden en terwijl ik over de weiden kijk herbeleef ik terug de leuke momenten met hen. Ik stap verder en volg de bordjes die aangeven welke weg ik moet gaan.

Het landschap is heuvelachtig, ik beklim de heuvels en daal ze weer af met in gedachten de kinderen en de kleinkinderen en glimlach als ik aan de aangename momenten terug denk. 

Onderweg neem ik foto's, een vriend van me vind het leuk dat ik foto's neem op mijn wandelingen maar als ik in gezelschap ben blijft mijn gsm in mijne zak, vandaag ontpop ik mij tot een volleerde fotograve en neem de ene foto na de andere.

Verschillende mensen passeren mij, wandelaars, fietsers, lopers, ze hebben allemaal één ding gemeen, ze zeggen allemaal heel vriendelijk goeiedag als we elkaar kruisen. Ene loper roept nogal hard goeiedag en geamuseerd denk ik dat ze waarschijnlijk muziek beluisterd en zelf niet doorheeft dat ze zo luid praat.

Muziek, dat doet me eraan denken dat ik ook nog een app heb die een vriend me aanwees zodat ik op het werk naar muziek kon luisteren via mijn telefoon. Op het werk lukte het niet wegens offline en ook nu heeft hij dat probleem, zelf zingen is geen optie en terwijl ik over kasseien stap bedenk ik me stilzwijgend dat de Romeinen hier vroeger vast geleefd hebben en dit baantje toen hebben aangelegd.

Ik stap verder en zie een electriciteitspaal waarop allemaal vogels zitten, ook de draad is ingenomen door kwetterende vogels, volgens mij word dat bedoeld met een praatpaal en hebben we nu ook de praatdraad die een grote rol speelt in de vogels hun sociaal leven.

Ik speur de grond af en kan geen enkele paddenstoel vinden, tevreden denk ik terug aan een wandeling met de kleinzonen waar we de ene kabouterpaddenstoel na de andere vonden en hunne fantasie over de bewoners van de paddenstoelen.

Tijdens de wandeling kom ik aan een gedenkplaats, terwijl ik mij op het bankske zet bekijk ik het hele tafereel, de lang vergane bloemen, de knuffels, beeldjes en kaarsjes maken het gemoedelijk en stil denk ik als ik naar het brandende kaarsje kijk dat personen die uit ons leven verdwijnen toch steeds gemist blijven en we ze op ons eigen manier herdenken.

Nog een stevige heuvel op, een bos door en ik kom weer terug uit aan de kerk waar ik mijn auto achterliet, mijn artrosepijn is verdwenen en tevreden stap ik in de wagen. Ik was alleen vandaag maar in gedachten stapte er een hele groep met me mee...