Sedoz...

 Het is kwart voor acht als mijn bezoek aanbelt. Mijn bezoek is een oud-collega van me die ondertussen een goeie vriend geworden is en net als ik van wandelen houd.

Ik laat hem binnen, de afspraak is om samen te ontbijten en dan naar de Ardennen te rijden voor de ninglingspo wandeling. Ik deed ze al een paar keer eerder maar voor hem is het de eerste keer. Het is een pittige wandeling waar hij echt naar uitkijkt.

Terwijl hij de trap neemt in plaats van de lift heb ik een stille bewondering voor hem, anderhalf jaar terug was hij veel te zwaar en had hij totaal gene fysiek. Na een maagoperatie vlogen de kilo's er af, nam hij het kordate besluit om te bewegen en nu gaat zijne fysiek ver boven de mijne!

Tijdens het ontbijt praten we elkaar bij over dingen die ons bezig houden en even later zijn we klaar om te vertrekken. De rit naar Sedoz waar de wandeling begint duurt anderhalf uur maar terwijl we opgewekt babbelen en plannen maken voor andere wandelingen zijn we binnen de kortste keren aan het beginpunt van de wandeling.

We bekijken de borden van de wandeling en overleggen welke plaatjes we gaan volgen. Ik weet van de vorige keer dat de blauwe wandeling kort uitviel en  ik wil echt wel voor de 15 km gaan . Maar we zien geen andere optie en besluiten dan toch maar voor blauw te gaan en het onderweg te bekijken.

Vrijwel meteen voel ik dat dit soort wandelingen mijne dada is, de kameraad loopt als een gems het stijgende pad op en wacht geduldig als ik wat achterblijf. Hoewel het allemaal goed lukt om over wortels en rotsen te kruipen voel ik toch iedere keer bij deze wandeling dat ik wat meer tijd nodig heb om de hindernissen te nemen maar ik geniet en besluit me niet af te jagen terwijl ik mijn wandelstokken de grond in por voor de nodige steun.

De natuur is prachtig! De rivier ninglingspo duwt zijn water snel tussen en over de rotsen en het geluid maakt ons rustig .De wandeling is intensief en mijne jas gaat al gelijk uit omdat het te warm is en ik zwoeg verder in mijn trui die ik niet wil uitdoen.

De wegen zijn drassig en verraderlijk hebben stenen zich verstopt onder de afgevallen bladeren . Binnen de kortste keren val ik over een steen en maak kennis met de harde grond, lachend sta ik weer op, blij dat ik mijne jas niet aan heb zie ik dat ik helemaal onder het slijk zit. Fantastisch ! Onder het motto hoe vettiger hoe prettiger volg ik opgeruimd de kameraad terwijl ik wat beter uitkijk hoe ik mijn voeten zet.

Dan komen we op een punt waar de wandeling zich terugkeert naar het vertrek.  Verontwaardigd omdat ik nog niet wil terugkeren bekijken we ook hier een bord met een kaart dat hier is weggezet en dan zien we het ! De wandeling van 15 km is het rode ruit die we moeten volgen, dat stond op het vorige bord niet en als we rond kijken ontdekken we de rode ruit die de juiste richting aangeeft op een boom.

Blij gezind zetten we ons even verder op een rots om onze lunch op te eten, we zijn al dik twee uur onderweg en het er samen over eens dat de wandeling erg geslaagd is.Mijne kameraad is helemaal om voor dit soort wandelingen.

Terug op weg blijven we mooie dingen tegenkomen en we spreken af om later terug te komen en dit terug te herbeleven.

Een paar valpartijen verder en een bijna- valpartij door de kameraad die gered werd door een boom stappen we de baan op waar de auto geparkeerd staat . We moeten nog een eindje stappen naar de wagen en natuurlijk lopen we de verkeerde kant uit wat ons nog twee km extra oplevert. We zijn moe maar laten ons humeur niet bederven door een domme fout, wanneer we aan de wagen komen klokken we af op 17 km. 

Als we een ander bord bekijken zien we dat daar de rode ruit wel opstaat en besluiten de volgende keer onze wandeling van daar te beginnen.

Thuisgekomen praten we nog wat bij en nadat de kameraad vertrokken is geniet ik van een warm bad. Als ik me later in de zetel zet val ik gelijk in slaap, moe na een overheerlijke dag nestel ik me even later in mijn bed, soms is het leven simpel mooi...