Puur figuur week 4...

 Dinsdag is het winkeldag voor me en na een bezoek aan mijn moeder die weer helemaal de oude is rij ik naar AH. Het winkelen gaat me steeds beter af, De meeste dingen weet ik nu staan en ook hoe alles er uit ziet en binnen de kortste keren sta ik aan de kassa om af te rekenen. 

Bij het naar huis rijden bedenk ik me verbaasd dat ik nog magnum-ijsjes in de diepvries heb liggen. Ik kocht ze zoals steeds voor de kleinkinderen als ze langskomen, alleen is het zo als de kleinkinderen weer terug naar huis gingen at ik al de ijsjes die over waren in snel tempo op en nu heb ik er niet eens aan gedacht! Ook in het gezonde bananenijsje heb ik geen zin, ze worden niet slecht in de vriezer en mogen blijven liggen wat mij betreft.

Waar ik anders gegeneerd wegkijk van mijn spiegeldeuren in de badkamer blijven mijn ogen nu langer rusten op mijn spiegelbeeld.  Wanneer ik mijn  gelaat bekijk  in de spiegel lijkt het me alsof ik er jonger ga uitzien. Als ik me aankleed draai ik me in alle richtingen voor de spiegel en wat ik zie bevalt me. Zonder ook maar even bescheiden te zijn vind ik dat ik er goed uitzie, mijn velletje lijkt er frisser uit te zien en hier en daar lees ik dat ook over anderen op de fb pagina van PF. 

Ook op het werk merk ik verschil. Als ik picking loop en spulletjes uit de onderste container moet halen ging dat over een paar weken terug moeizaam. Alsof de duivel er mee gemoeid was lagen die spulletjes die ik nodig had meestal helemaal onderaan en achteraan in de container en dat betekende dat ik er op mijn knieën moest gaan bij zitten om er aan te kunnen. Daarna spartelde ik als een oud besje weer recht, blij dat niemand me bezig zag en mezelf afvragend of dit nu oud worden was.  

Nu loop ik al dansend op mijne muziek door de gangen me er niks van aantrekkend dat dit voor de andere collega's een komisch zicht is en ik negeer ook de gedachte aan de security die me op de verschillende camera's kan volgen, hebben ze wat afwisseling.  

Bij de lage containers ga ik vlotjes door mijn benen  en veer soepel weer recht als ik mijn dingetje in mijn handen heb. Als ik me gewoon maar hoef te bukken voel ik dat ik veel dieper kan buigen omdat mijne buik niet meer in de weg zit. Het maakt me goe gezind en op de tonen van de lambada dans ik verder mijn opdrachten af. 

Ik mis mijne collega die nu even thuis is, het is een manneke van ik denk 20 jaar en als we elkaar spotten in de gangen kijken we elkaar vast aan...ik pas mijne tred aan aan mijne muziek die alleen ik hoor en stap op hem toe alsof ik op de catwalk loop...hij wacht me op en ondertussen doet hij coole dans moves op zijn eigen muziek...als ik bij hem ben dans ik de coole dans moves met hem mee...en dan gaan we gewoon verder met ons werk, heel serieus, ieder zijn eigen kant op. Dat vinden wij plezant :-) 

Vol trots stap ik op de collega die met me meerijd af en laat haar zien dat mijn vetrolletjes die boven mijn broek uitstaken verdwenen zijn. Vol verwondering kijkt ze me aan en zegt: wow ! de boek is goed!!!Zelfzeker antwoord ik : ja de boek is goed!

Op zaterdag staat er een wandeling gepland met mijn lange afstands-wandelingen-maatje. We ontbijten samen gezond. Ik maakte de Griekse yoghurt met aardbeien en hij smult het net als ik lekker weg.  We spraken af dat we samen een gezond dagje zouden houden vanuit het boek, als lunch maakte ik omelet met groenten die de rugzak in gaat voor onderweg.

We gaan op weg voor een wandeling van ong. 14 km, we weten vooraf dat  de wandeling zwaar en intens gaat worden  maar we hebben er beide zin in. Tijdens de wandeling volgen we de bordjes, bestijgen heuvels en dalen weer af en dan opeens na ong.10 km geen bordje meer te zien! We zoeken, lopen verkeerd, keren weer terug, lopen weer  verkeerd, worden aangesproken door anderen die ook het bordje maar niet kunnen vinden. Als we de gps ten einde raad raadplegen zegt die ons terug te gaan van waar we kwamen. Het klopt niet met de wandeling maar er zit niets anders op dan het hele eind terug te lopen, ik ben een beetje chagrijnig omdat ik al 3 keer een gevaarlijk bruggetje overstak en er nu weer overheen moet maar na het bruggetje keert mijn goed humeur weer teug en ben ik klaar voor de terugweg. 

Stoppen om te lunchen zit er niet in omdat we in korte tijd teveel zouden afkoelen en ik ben erg blij met de snack die mijn maatje me aanbied en bomvol calorieën zit maar die ik altijd al overheerlijk vond en waarvan ik stiekem hoop dat hij hem bij heeft op een lange wandeling. Drinken doen we nauwelijks en dat is fout...hoe fout zullen we later leren...

Na 22,5 km komen we terug bij de auto, blij dat we hem voor het donker terug zien. We zijn moe maar vinden het niet erg dat we dat hele  eind gestapt hebben. We eten  onze lunch die nu ons avondmaal kan zijn en gaan op weg naar huis.

Thuis neem ik een warm bad en wanneer ik het bad uitga krijg ik een bloeddrukval. Ik had het meermaals en herken het meteen, ik weet dat ik nu zout moet eten maar heb echt geen zin in zoute chips  of nootjes. Ik eet  een manderijntje en drink water terwijl ik op de zetel wat bekom. Wanneer  ik me wat beter voel blijft de afkeer voor de chips en zoute nootjes die in de kast liggen en neem ik 2 rijstwafels met kwark, een appel en kaneel en even later voel ik me terug de oude maar erg moe. Als ik in mijn bed stap ben ik  binnen de kortste keren in dromenland en blijf daar 12 uur lang.

Later zal ik horen dat mijn maatje een nier- crisis had wat veel erger is en ik vervloek mezelf dat we niet méér gedronken hebben tijdens de wandeling.

Zondag en maandag verlopen normaal ik schuif wat met gerechten omdat deze week niet elk menu me bevalt maar blijf koolhydraatarm eten. Ik heb het snel koud en begrijp dat het mijn vetlaagje is dat aan het wegsmelten is dus neem ik het er graag bij en nestel me knusjes met mijn kersenpit kussentje in de zetel.

Dinsdag blijft altijd spannend, als ik thuis kom haast ik me naar de  weegschaal in de badkamer. blij zie ik dat ik deze week 1,4 kg verloor. Ik herinner me de woorden van mijne collega: de boek is goed! Ja, de boek is goed...