De pedicure...

 Al maanden zit ik er op te wachten! Ik erger me aan de eelt aan mijn voeten, ik deed tijdens de lock down al die maanden wat ik kon, probeerde de eelt weg te werken, mijn teennagels te knippen maar na een paar intensieve pogingen moest ik mezelf bekennen dat ik er niks van terecht breng. Mijn teennagels die na de pedicure altijd mooi rond ogen hebben bij mij een brokkelige vorm met puntige uitsteeksels en een beetje beschaamd denk ik aan de uitspraak van één van mijn kleinkinderen die mijn tenen "oude mensen tenen" noemde... 

Ik hou ook van een mooi kleurtje op mijn teennagels(ook wel een beetje omwille van die uitspraak van het bewuste kleinkind) maar daar ben ik niet eens zelf aan begonnen...ik herinner me het geknoei van de laatste keer, ik zie het allemaal niet meer zo helder en had overal kleur op mijn voeten behalve op mijn nagels, mijn teennagels verven durf ik dus niet meer, ne vijfjarige is daar stukken beter in dan ik!

Sinds kort mag de pedicure terug haar werk beperkt uitvoeren en gisteren viel de eer aan mij te beurt.

Ik vertrek goed op tijd thuis zodat ik zeker niet te laat ben en als ik binnenstap word ik warm verwelkomt door een trotse pedicure die erg blij is dat ze terug aan het werk kan. 

Ik kom er al langere tijd en voel me d'r thuis, ze moet mij dan ook niks zeggen ik schop gelijk mijn schoenen en kousen aan de kant en kruip tevreden in de stoel waar ik me direct makkelijk in voel helemaal klaar voor een onderhoud.

Liefdevol buigt ze zich over mijn voeten, ondertussen praten we bij, soms over koeikes en kalfkes, soms gaan de gesprekken wat dieper maar ongemakkelijk voelen we ons nooit bij mekaar. Na al die tijd dat ik daar kom hebben we elkaar leren kennen, waarderen en respecteren in onze gesprekken en alles voelt als thuiskomen in een warme vriendschap.

Ze heeft werk aan mijn voeten en na een tijdje zie ik die mooie afgeronde nageltjes weer terug te voorschijn komen, ik bewonder het resultaat en geniet van haar handen die mijn voeten nog even masseren ten teken dat haar werk ten einde is.

Lakken mag nog niet en dat is jammer maar "de volgende keer misschien" klinkt als een belofte voor ik weer terug huiswaarts keer.

Terug thuis poets ik mijn keuken, mijn voeten voelen aangenaam. Ik krul en strek mijn tenen en voel de zachtheid die in de plaats van de eelt gekomen is. Het voelt alsof ik op kussentjes loop en hoewel ik moe ben wil ik blijven rondlopen, ik wil dat zachte gevoel vasthouden en niet verspelen als ik ga zitten...

Mijn afspraken plant ik altijd goed vooraf want als er iets is dat ik zeker niet wil missen is het wel mijn pedicure...