Organisatiestress...
Zoals beloofd aan enkele leden zet ik mezelf terug aan het werk om een ontmoeting in groep voor 50plussers te organiseren.
Ik bezoek samen met een vriendin die later mijn rechterhand zal worden de locatie die ik op het oog heb en we vragen de vriendelijke serveerster naar de mogelijkheden. We krijgen een kaartje in ons handen gedrukt met een mailadres waarop we terecht kunnen met al onze vragen bij de uitbaatster zelf.
Zo gezegd, zo gedaan, ik stuur een mail met de uitleg wat ik wil, hoe ik het wil en de datum en uur wanneer ik het wil.
Een kort antwoord verteld me dat eten en drinken op die datum en uur geen enkel probleem is en dat ik tot max 50 personen kan gaan.
Tevreden gaan we aan de slag, schrijven mensen aan, mijn rechterhand ontpopt zich tot een uitstekend administratief wondertje en boekt ijverig het ene na het andere contact van 50plusmatch om naar onze bijeenkomst te komen.
We sms en telefoneren druk met elkaar om de stand bij te houden en het aantal mannen en vrouwen evenredig te houden.
De einddatum komt in zicht, we overlopen een laatste maal de lijst van deelnemers en zoals beloofd aan de uitbaatster mail ik het aantal deelnemers door zodat ze zich optimaal kunnen voorbereiden.
Een laatste bericht met nog wat info en de locatie vertrekt naar alle deelnemers en tevreden denk ik dat we nu rustig achteruit kunnen leunen binnen 3 dagen is het zover en ik bedenk me dat het al bij al heel vlotjes gegaan is. We hadden totaal gene stress en vertelde elkaar goedgemutst hoe leuk we dit alles vonden om te doen.
En dan 2 dagen voor de bijeenkomst gebeurt het... Een mail komt binnen als retour van de uitbaatster.... Ze had over het hoofd gezien dat ze deze week jaarlijkse vakantie had en de zaak dus gesloten was... Ze had 2 opties die voor mij bij voorbaat uitgesloten waren en radeloos vraag ik mezelf af wat ik nu met mijne groep van 25 man aan moet... Kwaad bel ik mijn rechterhand en het is verdacht stil aan de andere kant van de lijn... We nemen afscheid met de woorden :we vinden wel een oplossing.
En die vinden we! De eerste tel die we doen naar een locatie is veelbelovend, de goeie man ging een concept uitwerken en s'avonds mocht ik terug bellen en zou ik weten of we welkom waren. Mijn nuchtere rechterhand vertelt me aan de tel dat het goed komt en ik de spirituele vertel haar dat ik gevoelig ben en het voel in de tippen van mijn tenen dat ik me geen zorgen moet maken. Plagerig nemen we afscheid van elkaar...
Zoals gezegd contacteer ik s avonds de man en mag rustig mijne uitleg doen, er word aandachtig naar me geluisterd en de man vertelt me dat hij ons graag wil helpen en dat we welkom zijn.
Een laatste bericht aan de deelnemers vertrekt en we zijn klaar, dat hebben we toch weer mooi geflikt!
Plagerig sms ik de vriendin nog dat ik slimme tippekes van mijn tenen heb en ze antwoord en gevoelige!
Tijd om gaan te slapen nu...
Moni62
Reacties