sky-diven

Vandaag is een speciale dag, de jongens mijn tweeling kleinzonen slapen dit weekend bij me, als we wakker zijn dan zijn we uitgelaten want vandaag gaan we skydiven!

Bij het ontbijt praten we honderduit over de dag die komen gaat en gretig maken de jongens hun lunchpakket. 

We moeten helemaal naar Charleroi en zullen lunchen terwijl we in de wagen zitten.

In de wagen stellen we vast dat hunne gsm maar 1 spelletje kan spelen dat ze niet eens leuk vinden en ik hou mijn hart vast, dat word vast een lange drukke rit...

Ze zijn vreemd stil onderweg eten hun lunch en gedragen zich superflink. 

2 uur later zijn we op onze bestemming en vol nieuwsgierige verwachting gaan we het gebouw binnen. 

De jongens zijn 2talig en ik vertel hen dat zij aan de balie het woord moeten doen omdat ik geen frans spreek en zelfzeker neemt Vinz het woord en verteld de vriendelijke dame dat we gereserveerd hebben, glimlachend antwoord ze in't vlaams terug en legt ons geduldig uit hoe we de formulieren online moeten invullen zodat de jongens de duik kunnen maken. 

Terwijl we wachten op de instructeur kijken we vol ontzag naar andere skydivers die met 2 of in groep hun spel spelen in de koker , het gaat er allemaal heel relaxt aan toe en iedereen heeft een gelukkige grijns op zijn of haar gezicht.

We worden geroepen voor de briefing waarin de richtlijnen zullen gegeven worden hoe alles reilt en zeilt, alsof ze niet anders gewend zijn voegen de jongens zich bij de andere deelnemers die in hun groep zitten, laten me achter en verdwijnen in een lokaal met de instructeur.

Een tijdje later staan ze trots voor me en blij paraderen ze in het skydiverspak dat ze ondertussen al aan hebben. 

Oordopjes een bril en helm later kijken ze me vol spanning aan, ik kan zien dat de vlinders in hun buikje dansen vol opwinding benieuwd om wat er komen gaat. 

Geduldig wachten ze hun beurt af en dan is Vinz aan de beurt, ik begin te filmen en proest het uit wanneer hij in de lucht begint te graaien, de instructeur brengt hem kalm terug onder controle en dan gaat alles vanzelf. Wanneer ze het combuis terug verlaten zie ik dat ik de video niet aan gezet had en weet ik dat ik de rest van mijn leven spijt ga hebben dat ik zijn gespartel niet gefimd heb... 

Lex komt het combuis binnen en trots zie ik dat hij dadelijk alles onder de knie heeft, later vertelt hij me dat hij het zo goed kon omdat hij flink geluisterd had en het deed zoals het moest, deze keer heb ik het wel gefilmd. 

Weer de bank op en even later zijn ze alweer aan de beurt, vol verwondering kijk ik toe hoe ze beiden samen met de instructeur hoog in de buis zweven. 

Ik ben trots op hun lef, hun moed en onverschrokkenheid, echte supermannen... 

Dan is het voorbij en weer staan ze voor me en opgewonden en blij vertellen ze me hun verhaal, nemen hun diploma in ontvangst en goedgemutst stappen we weer in de wagen. 

S'avonds gaan er 2 gelukkige jongens slapen en nemen ze hun vlucht mee in hun droom...