Loslaten is ook houden van…

 Vandaag stap ik blijgezind uit bed , ik heb een afspraak met mijn kleindochter die ik al een hele tijd niet meer zag .

Dat is normaal, het meisje gaat nu naar de middelbare school , zoekt hare eigen weg tussen haar vrienden en vriendinnen en wordt volwassen op een gezonde manier.

Familie is belangrijk maar wordt dan wat aan de kant geschoven en dat mag , ik heb er vrede mee,het gebeurt in elke generatie en hoort er bij…

Begrijpend liet ik haar los om haar haar eigen identiteit te vinden, doch op de achtergrond bleef het gemis, het willen weten hoe het met haar gaat, of de weg naar school fietsen niet te lang is ,al die kleine dingetjes worden opeens zo belangrijk om te weten…

Op het afgesproken uur bel ik bij haar aan ,mijn hart maakt een sprongetje en ze vliegt gelijk in mijn armen voor ne knuffel.

Ik wil ze niet loslaten maar wil haar bekijken,goh wat is ze gegroeid op die paar weken, ze is geen little girl niet meer maar een dametje in wording !

Ze is zo mooi en haar haren omlijsten zo’n lief snuitje…

Waar er vroeger wel eens stiltes vielen praten we nu de stiltes vol , we vertellen hoe ons leven gaat, over de dingen die ons bezighouden of wat we graag willen waarmaken in ons leven.

Ik besef dat ik nu met een jong volwassene praat en ik vind het fijn om naar haar te luisteren en op mijn beurt haar ook mijn eigen verhaal te vertellen.

Het ontroert me ,mijn ogen schieten vol ,niet van verdriet maar van emotie, ook zij heeft water in haar ogen en we beseffen beide dat de tijd van elkaar geregeld zien voorbij is maar dat we iets veel mooier in de plaats kregen.

De aandacht en de wetenschap dat de ene van de andere houd voelt voor beide warm en maakt dat we het niet nodig hebben om mekaar geregeld te zien,het is goed zoals het is,ze mag haar eigen weg gaan in de wetenschap en het vertrouwen dat ze dat goed gaat doen.

Nadat we gegeten hebben zet ik haar terug thuis af,ik stap nog even mee uit de wagen want ik wil nen deftige knuffel,wederom wil ik haar niet loslaten,nog even mijn handen rond dat lief,vriendelijk en open gezichtje,een laatste lachje naar elkaar en dan mag ze gaan.

Terug in de auto kijk ik haar na tot ze het hekje sluit, mijn hartje voelt gezwollen van trots en grote liefde…