mijn leven in een blog

  Als ik mijn wandeling van vandaag start samen met een vriend liggen we al gelijk in een deuk!  Het zonnetje schijnt heerlijk en geeft een aangename warmte, zo ook voor 2 hangbuikzwijnen die languit in de zon liggen te slapen. Het ene zwijntje snurkt van jewelste en dat vinden we allebei schitterend! Geamuseerd wandelen we verder, ik koos voor een wandeling in een licht heuvellandschap in de Demervallei. We genieten van de warmte, het landschap is mooi en wisselt zich af in bossen, weiden en straten.  In de bossen klimmen we tegen heuvels op, het maakt de wandeling pittig en ook avontuurlijk en goe gezind volg ik mijne wandelmaat die sneller boven is dan ik. Rond de middag zetten we ons neer op een boomstam om te lunchen, met veel smaak verorber ik de lekkernij die me word aangeboden en deel op mijn beurt de druiven die ik meenam. We kijken uit over een wei die overgaat in bos en zijn het er samen over eens dat de boomstam wel een bank lijkt die geplaatst is om daar een ...

 Als ik mijn oude autoke aflever bij de garagist staat mijne nieuwe occasie al op mij te wachten. Het is een koopje, het beestje is 22 jaar oud en heeft 38000 km op de teller. Hij blinkt als een spiegeltje en ik ben helemaal weg van de kleur!  Mijn nummerplaten worden gewisseld, de sleutels overhandigd en ik kan vertrekken! Ik ben moe en doe maar korte afstanden, de auto voelt goed aan, strak zoals een nieuwe auto. Mijn stuur is kleiner en het is een servo stuur, mijne vorige had dat niet en als ik een bocht neem is dat wel wat aanpassen. Ik glimlach als ik de draaihendels zie om de ramen open te draaien, dat vind ik geweldig. Thuisgekomen parkeer ik hem in de garage en als ik uitstap merk ik dat ik niet goed in mijn vak geparkeerd sta. Om de auto naast me niet te hinderen besluit ik de wagen een beetje beter te parkeren en dan gebeurt het... Ik krijg de auto niet meer aan de praat, hij lijkt net iets te kort te komen om de motor te starten. Ik begrijp het niet de garagist ver...

 Maandagmorgen, ik heb om 7 u 's ochtends een afspraak bij de garagist, hij zou mijn autoke nakijken en er mee naar de keuring gaan . Als ik om 10 u wakker word (ik ben nachtwerker) dan zie ik dat de garagist gebeld heeft, hij mist de inschrijvingspapieren die bij de auto horen. Dat is raar want ik raak die nooit aan ... Dan blijkt dat ge voor een nieuwe distributieriem dat papier nodig hebt om de juiste riem te bestellen. Een telefoontje naar degene die de riem verving en ja hoor ! Het bewuste papier ligt daar ! Blij dat mijn probleem zo snel is opgelost bezorg ik mijne nieuwe garagist het formulier zodat de man zijn werk kan doen. Ik kruip terug mijn bed in en enkele uren later heb ik weer een telefoonmelding van de garagist. Als ik hem terug bel begint hij gelijk met de woorden: ik heb geen goei nieuws en ik weet direct dat mijn autoke niet langer meer de baan op mag... Bedroefd en verslagen probeer ik voor mezelf uit te zoeken hoe het nu verder moet. Mijn autoke was niet zomaar...

 Het is zaterdag vandaag, mijn sociaal leven is zoals bij de meeste mensen volledig stilgevallen, deels omdat ik in verschillende mensen hunne bubbel niet pas, deels omdat er verschillende mensen niet in mijne bubbel passen en deels omdat het mij een beetje aan de moed ontbreekt om nog dingen te ondernemen omdat al de leuke dingen weggevallen zijn .Deels omdat sommige vrienden over de grens wonen en het moeilijk is om nu bij elkaar op visite te gaan. Bij velen en ook bij mij breekt de eenzaamheid door, de virus heeft niet alleen veel doden en zieken gemaakt. De virus dwingt je eveneens om stil te staan bij je eigen leven. De eenzaamheid spoort je aan om je leven te overlopen, kleine dingen méér te waarderen en meer simpeler gaan te leven, terug naar de basic en beseffen dat je altijd jezelf nog hebt om mee op te trekken. Vanuit dat idee vertrek ik vandaag voor een wandeling die ik toevallig tegenkwam op internet. Ze voert me naar Assent waar ik mijn auto netjes parkeer aan de kerk....