mijn leven in een blog

Als s'morgens mijne wekker afloopt ben ik gelijk klaarwakker. Vandaag staat de ontmoeting in groep van de 50plussers op het menu. Op mijn werk vertel ik trots dat we met een groep van 25 man zijn, dat alles niet zonder slag en stoot verliep maar dat nu alles in kannen en kruiken is.  Ik box mijn werk af en haast me naar huis,snel wat eten, me klaar maken en ik kan vertrekken. Onderweg stop ik nog even bij mijn moeder en vertel ook haar blij over de groep en dan is het tijd om naar de locatie te gaan.  Ik voel mij opgewonden als ik de zaak binnenstap, stel mezelf voor aan de dame achter de bar en vriendelijk wijst ze me de tafels aan die voor ons gereserveerd werden.  Als ik plaats neem komt de zaakvoerder op me afgestapt, een symphatieke man en we overlopen samen hoe we alles gaan doen met het eten en drinken.  Ondertussen is de eerste gast gearriveerd en terwijl ik met hem praat voel ik de angst binnen in me of het allemaal wel zal lukken en of iedereen wel ga komen...

Zoals beloofd aan enkele leden zet ik mezelf terug aan het werk om een ontmoeting in groep voor 50plussers te organiseren.  Ik bezoek samen met een vriendin die later mijn rechterhand zal worden de locatie die ik op het oog heb en we vragen de vriendelijke serveerster naar de mogelijkheden. We krijgen een kaartje in ons handen gedrukt met een mailadres waarop we terecht kunnen met al onze vragen bij de uitbaatster zelf.  Zo gezegd, zo gedaan, ik stuur een mail met de uitleg wat ik wil, hoe ik het wil en de datum en uur wanneer ik het wil.  Een kort antwoord verteld me dat eten en drinken op die datum en uur geen enkel probleem is en dat ik tot max 50 personen kan gaan.  Tevreden gaan we aan de slag, schrijven mensen aan, mijn rechterhand ontpopt zich tot een uitstekend administratief wondertje en boekt ijverig het ene na het andere contact van 50plusmatch om naar onze bijeenkomst te komen.  We sms en telefoneren druk met elkaar om de stand bij te houden en het a...

Het is dinsdag, vandaag heb ik een afspraak met een vrouw die in dezelfde regio opgroeide als ik maar die ik hier bij 50+ leerde kennen. Toen ze op mijne oproep om te fietsen reageerde vlogen de berichten over en weer en besloten we om vandaag iets gaan te drinken. Ik boks mijn werk in de voormiddag af, rij naar mijn moeder die 89 is en die we beurtelings dagelijks even helpen in haar huisje. Dan is het tijd voor de nieuwe vriendin, de zon schijnt, de lucht is fris en gezond en we besluiten om eerst wat gaan te wandelen. We zijn beide hetero dus gaan we voor vriendschap en de klik is er gelijk. Naar woorden zoeken is niet nodig, alsof we elkaar al jaren kennen babbelen we honderduit en schakelen we vlotjes van het ene onderwerp naar het andere over. De tijd vliegt, we drinken nog wat en dan is het tijd om ieder onze eigen weg te gaan. Glimlachend stap ik in mijne wagen, een nieuwe vriendschap is geboren, ik heb me geamuseerd, het was heel gezellig en zeker voor herhaling 

Vroeger, enkele jaren geleden zat ik ook op 50+. Ik wou wel ne partner maar de ware tegen komen? Dat is maar één viske hier in heel dat vijverke en de kans is groot dat ik in een verkeerd vijverke zit te vissen. Het zat hier wel vol met toffe mensen en ik had zoiets van "zolang we die ware niet tegen komen kan ik mij ondertussen nog een beetje amuseren". Ik kwam op het idee om een drankavond te organiseren, hieronder volgt hoe de avond destijds verliep.  'S-avonds staat er een ontmoeting op de agenda die ik organiseerde voor een singlesite, mijn poetsvriendin gaf de locatie aan en ik trok de mensen over de streep om te komen. Een beetje gespannen over wat de avond ga brengen stap ik het café binnen, samen met de uitbater bekijk ik de plaats die hij voor ons reserveerde en herschik ik samen met hem de tafels zodat het helemaal naar mijn zin is. Wachtend op de eerste gasten bestudeer ik de menu en dan komen de eerste twee gasten binnen, blij dat ik niet meer alleen ben begi...

Corona VRIJDAG 3 FEBRUARI 2023 Naar Moni62 De corona maakte dat velen onder ons alleen achterbleven, de horeca sloot en heel vaak pasten we niet in de bubbels van anderen. Eenzaamheid troef... En dat bleef lang nazinderen, ook nadat de horeca weer open was werd het niet meer zoals voorheen. Vriendschappen waren weggevallen en het leek wel of niemand nog de moed had om terug buiten te komen. Depressies allom.. Zo ook met mij en na de zoveelste dag zinloos thuis te zitten besluit ik om me terug in te schrijven bij 50+, ik wil terug nieuwe vriendschappen maken, oude vriendschappen weer opfrissen en buiten komen. Een beetje onwennig scrol ik door de site en ik kreeg al gelijk een berichtje! Een oud-lid sprak me aan en blij stuur ik een berichtje terug, we praten een beetje bij ondertussen scrol ik verder en vind nog een oud-lid die ik ook meteen aanspreek. Al gauw volgt de melancholie van weet ge nog van toen we die samenkomsten hadden en hoe leuk het was? De vraag om een ontmoetingsavond ...